Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

^aw^^wawwwwwwB^^ ....."'

Ik liep de mannen tegemoet. Die deden precies wat ik verwacht had. Ze lieten de anderen vluchten en concentreerden zich op mij. Maar ze hadden niet op judo gerekend. Ik nam de grootste in de kopzwaai en daar ging hij, zo lang als hij was tegen de vlakte. De anderen bleven verbouwereerd staan, en toen ben ik met een vaartje van nul komma nul er vandoor gesprint. De mannen zetten de vervolging niet door. Ze dachten zeker: eentje hebben we in elk geval bij zijn kladden, dan krijgen we de rest ook wel.' 'Hoe hebben jullie elkaar weer gevonden?' vroeg Dirk. 'Nou', zei Henk, 'dat was nogal gemakkelijk. In Toon, die met zijn fiets rondreed hadden ze helemaal geen erg. Die heeft dus zo'n beetje rondgekard en als een herdershond de verdwaalde kudde bij elkaar gebracht. Ieder is op eigen gelegenheid naar het Centraal Station gegaan. Gewoon in de derde klas wachtkamer. 'Dat valt niet op', zei Willem. En daar zitten ze nu te wachten.'

In de derde klas wachtkamer wachtte het hele span, maar ze zaten niet bij elkaar. In paren zaten ze aan tafeltjes, die meters ver uit elkander stonden.

Dirk ging bij Willem en Marietje zitten.

'Hé lui', gebaarde hij in alle richtingen van het kompas 'kom een beetje dichterbij, anders moet ik zo brullen om verstaan te worden.' Willem deed schichtig en geheimzinnig.

'Dirk, wek geen argwaan. We moeten gescheiden blijven, want er wordt door de politie natuurlijk gezocht naar een groepje van vier jongens en vier meisjes.'

'Ach, je tante op een wasbord', grinnikte Dirk, 'er wordt helemaal niet naar ons gezocht. Wie zou ons nou zoeken? We hebben immers niks misdreven. Ik ben over een hek geklommen en heb op een verlaten erf rondgelopen. Maar daar staat niks van in het Wetboek van Strafrecht hoor.'

Willem deed een beetje schutterig. 'Bedoel je, datje helemaal vrij bent?' vroeg hij ongelovig. 'Zo vrij als een veulen in de prairie', zei Dirk en toen kreeg de spotzucht de overhand bij hem.

,Als Old Shatterhand naar zijn blanke broeder wil luisteren moet hij de andere krijgers en hun squaws bevelen dichterbij te komen.' Pas toen geloofde Willem, dat er inderdaad niets te verbergen was. Dirk deed zo nauwkeurig mogelijk het verhaal van zijn wedervaren. Hij verzweeg ook niet, dat er een fout in hun plan had gezeten. 'Toen ik boven op dat hek stond, dacht ik nog: er moesten eigenlijk ook kisten aan de andere kant staan. Maar ik wou niet meer terug.

64