Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Eenmaal aan de andere kant van het hek op de grond, schoot de gedachte door zijn hoofd: 'Ay... kolonel Willem heeft één belangrijk ding vergeten. Als we straks haastig terug zouden moeten, staat er aan de binnenkant van het hek geen stapel kisten. Dan moeten we tegen het hek opklauteren, en dat zal tijd kosten.' Hij aarzelde even. Zou hij Willem, die aan de andere kant van het hek stond zeggen, dat de aftocht niet goed verzorgd was? Maar toen dacht hij: 'Nee, ze zouden kunnen denken, dat ik bang ben. Vooruit maar. Het zal wel loslopen.' Maar het liep niet los...

Snel rende Dirk naar het luik. Hij trok en rukte er aan. Het zat stevig vast. Aan de buitenkant zat een zware ijzeren grendel met een hangslot. Er lag wat rommel tegen aan; daardoor hadden ze de grendel van de straat af niet kunnen zien. Nog even morrelde Dirk aan het luik. Dat gaat nooit open zonder stevig breekijzer, dacht hij, ik moet terug. Hij liep naar het hek.

En juist toen hij zich gereedmaakte om het hek van de binnenkant te beklimmen, kwam er uit de schaduw een man te voorschijn. 'Hé daar', riep de man, 'wat moet dat?'

Dirk gaf geen antwoord. Met de moed der wanhoop deed hij een sprong naar de bovenkant van het hek. Die sprong zou voor de Olympische kampioenschappen geen slecht figuur hebben gemaakt, maar vier meter hoog springen kon ook Dirk niet. De man greep hem bij zijn benen en trok hem omlaag. Dirk zette het fluitje aan zijn mond. Een snerpend geluid weerklonk. Hij hoorde hoe aan de andere kant van het hek hard werd gelopen. Stemmen riepen: 'Grijp ze.' Maar hoe het op straat afliep wist Dirk niet, want de man nam hem stevig beet en trok hem naar een van de zijkanten van het rommelige erf. Dirk was gevangen.

De handen van de man hadden Dirk's schouder zo stevig beet, dat het leek alsof het geen handen waren maar een bankschroef. 'Vooruit schiet op', zei de stem naast hem.

Strompelend ging Dirk voor de man uit. Die duwde hem naar een zijkant van het erf. Het hek was daar kapot.

'Hierdoor, en probeer geen flauwe kul te maken, anders breek ik je armen en benen.'

De man trok hem een schuurtje binnen. Licht floepte aan. Het was een kantoortje. Uit de opschriften op de wanden begreep Dirk, dat het 't kantoortje was van de inpakkerij vlakbij. Toen ze een paar minuten hadden gezeten, kwamen drie mannen binnen. Zware sterke mannen. Echte chauffeurtypes, dacht Dirk.

60