Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Regel nummer één is: we blijven met ons drieën altijd bij elkaar. Ik denk niet dat er iets bijzonders gebeurt, maar mochten we door welke oorzaak ook van elkaar worden gescheiden, dan probeert iedereen zo snel mogelijk langs dezelfde weg die we gekomen zijn uit de kelder te raken. We vinden elkander dan weer aan de achterkant. Dus goed begrepen: onder geen voorwaarde laten we elkaar los, en anders zo snel mogelijk terug op onze basis van uitgang.' 'Begrepen,' zeiden Henk en Dirk.

'Regel nummer twee, is', vervolgde Willem, 'dat we niks uit de kelder meenemen. We raken ook zo weinig mogelijk aan. We komen alleen maar kijken. Meer niet. Als er een geheim wapenarsenaal moet worden opgeruimd, waarschuwen we de politie.' 'Begrepen.'

'Nummer drie van de regel is, dat ik Willem, het commando voer. Dus geen flauwe praatjes van: laten we maar teruggaan, of: laten we even blijven. Dat beslis ik. Afgesproken?'

'En nog wat', zei Willem, 'jullie behoeft niet bang te zijn dat er van die kerels in de kelder zijn. Marietje en ik houden de hele zaterdag de kelder in de gaten. We tellen de lui, die er ingaan - overdag bedoel ik - en we tellen de lui, die er uit komen.'

Elf uur 's avonds. Aan de achterkant van de kelder was het aardedonker. Een paar straatlantaarns wierpen zware slagschaduwen. De achteringang van de kelder, het luik, lag in een van die schaduwen verborgen. Zoals altijd stonden er wat losse kisten. Willem controleerde of iedereen zich op de afgesproken posten bevond. Toon met zijn fiets stond nog even bij Liesje aan de voorkant in de schaduw van een boom langs de Amstel. Katelijne, Lien en Marietje hadden de wacht betrokken in een van de vele donkere plekken bij het achterhek.

Vrijwel onhoorbaar tilden Willem, Henk en Dirk, drie kisten van de rommelhoop, die zoals altijd voor de deur van de 'Inpakkerij' lag. Ze zetten ze op elkaar, vlak tegen het hek aan. 'Luister', zei Willem, toen alles klaar was, 'nou wipt Dirk zo meteen op de kisten over het hek. Hij gaat alleen naar het luik. Als het zo muurvast blijkt te zitten, dat het zonder geweld niet open kan, kom je terug om rapport uit te brengen. Gaat het makkelijk open - en dat verwacht ik, eerlijk gezegd, dan kom je even uit de schaduw, wuift met je hand en dan komen ik en Henk bij je. Begrepen?' 'Begrepen', zei Dirk. Lenig klom hij tegen de kisten op. Het hek was een meter of vier hoog. Toen hij boven was, wipte hij gemakkelijk over het hek en sprong naar beneden.

59