Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

moeder hadden een klein kruidenierswinkeltje in de Jordaan. Failliet. Zwarte armoe thuis. En als je het dan vroeger redelijk goed hebt gehad, dan ga je je afvragen: hoe komt dat? Arbeiders, ja, die krijgen steun. Maar mensen zoals wij, die nooit bij een bond of zoiets zijn geweest, die moeten maar zien waar ze terecht komen. Als wij ons zelf niet helpen, helpt niemand ons. Je moet maar eens de kranten gaan lezen, die van de Beweging komen. Daar kun je al die dingen vinden. Ik kan het jullie niet zo goed uitleggen. Nu ben ik bij de W.A. en daar heb ik het goed. Je hebt tenminste wat te doen. Er is iets, dat je leven vult. Maar nou moeten jullie opkrassen, want als straks de hopman komt en hij ziet, dat ik met vreemden sta te praten, krijg ik een douw. Bevel is bevel.' 'Ajussies', zei Henk.

'Houzee', riep de schildwacht, en hij stak zijn rechterarm omhoog. 'Oef', zei Katelijne, toen ze weer op de Weesperzij liepen, 'wat was dat een vervelende snijboon. Toch moet ik je zeggen, dat zijn verhaal wel indruk op me heeft gemaakt. De werkeloosheid is een vreselijk ding. Vijfhonderdduizend in Nederland, drie miljoen in Duitsland. Dan kun je je toch wel voorstellen, dat de mensen balorig worden. En van die balorige stemming maken natuurlijk allerlei avonturiers gebruik, zoals de dictator Hitier en meneer Mussert met zijn zootje.' 'Je praat echt als een vrouw', zei Henk. 'Toegegeven, dat de toestand slecht is. Accoord, dat die mensen er beroerd aan toe zijn. Maar dat kan iemand toch nooit het recht geven de onmenselijke dingen te doen, die ze bijvoorbeeld in Duitsland uithalen. Ik vind werkeloosheid geen rechtvaardiging van landverraad.'

'Daar heb je gelijk mee', zei Katelijne, 'maar toch heb ik echt met die schildwacht te doen.'

'Intussen', zei Henk, 'luidt onze opdracht, dat we aan de weet moeten zien te komen wat die oefeningen precies zijn. Laten we hier de zijstraat ingaan en eens aan de achterkant van die ruïne gaan kijken.' Daar was het gebouw nog meer vervallen dan aan de voorzijde. Er waren wat kruierijen gevestigd. Grote vrachtauto's stonden op een soort erf geparkeerd. Henk haalde een blocnootje uit zijn zak. Vlot tekende hij een ruwe schets van de omgeving. 'Wat voer je in je schild?' vroeg Katelijne.

'Och', zei Henk, 'één ding is wel zeker, zolang er in die kelder geoefend wordt is er geen kijk op, dat we er binnen komen. Ze hebben natuurlijk overal hun schildwachten uitgezet. Het smoesje dat we zo even tegen die lange slungel hebben gemaakt, kunnen we niet herhalen. Die lui zijn argwanend. Ze hebben iets te verbergen. Of ze doen alsof ze iets te verbergen hebben. In elk geval, vanavond komt er van

55