Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

wat dat is. We zoeken een lokaal waar we kunnen oefenen. We hebben nu een zaal boven een café, ergens achter de Nieuwendijk, maar de kastelein klaagt dat we te veel herrie maken.' 'Bij judo smijt je elkaar met reuze klappen op de grond', viel Henk haar in de rede, 'dus je begrijpt dat geeft een lawaai alsof er elk ogenblik een olifant van de trap valt. De klanten in 't café rollen van de ene schrik in de andere, en dan drinken ze minder zegt de kroegbaas. Kort en goed, wij moeten er over een paar weken uit, en nou zoeken we wat anders. Weet jij of hier nog ruimten te huur zijn?' 'Dat zou ik je heus niet kunnen zeggen', zei de geüniformeerde jongen. 'Als je een eindje terug loopt zie je vooraan in de rommeltuin een bord staan met de naam van de makelaar er op. Ik zou zeggen: ga daar maar eens navragen, daar hoor je alles.' 'Een bord...', zei Henk onnozel, 'gunst dat hebben we helemaal niet gezien. Dank je wel, vriend.' Maar Katelijne bleef staan.

'Henk', zei ze zowel tegen Henk als tegen de schildwacht, 'nou we dichter bij die ruïne staan, geloof ik niet dat we hier zullen vinden wat we zoeken. We zoeken eigenlijk een betrekkelijk klein kamertje, zie je en als ik het zo van buitenaf bekijk, moeten hier enorme zalen onder de grond liggen. Zouden we misschien even mogen kijken? Dat spaart ons misschien een hoop gezeur bij die makelaar. Overdag moeten we werken, snap je, en voor het zoeken van een nieuwe oefengelegenheid hebben we alleen maar de avonden vrij.' Ze keek zo lief, dat ze in staat zou zijn geweest het standbeeld van Rembrandt tot tranen toe te bewegen. Maar de schildwacht zei: 'Nee. Plicht is plicht. Ik heb opdracht niemand in onze ruimte toe te laten, en daar houd ik me aan. Het is natuurlijk niks persoonlijks', zei hij vriendelijk tegen Katelijne, 'maar bevel is bevel, uit.' 'Dat vind ik een flink standpunt', zei Katelijne en met een zucht zei ze: 'Nou Henk, dan zal er niks anders op zitten dan dat we de baas vragen of we een dagje vrij kunnen krijgen. Jammer, die dag gaat van onze vakantie af.'

'Da's zeker jammer', zei de schildwacht,'maar jullie hebt ten minste nog een baas. Ik loop al driejaar op de keien.' 'Bedoel je, dat je al drie jaar zonder werk bent?' vroeg Katelijne, en de meewarigheid in haar stem was echt en niet voorgewend. 'Drie jaar', zei de jongen, 'toen ik zestien was, kwam ik van het hok af, Mulo, met een diploma. Ik ging een baas zoeken. Nou, ik zoek nog steeds, hoor. En zo is het met duizenden jongens en meisjes van mijn leeftijd. Niet zo heel lang geleden las ik in de krant, dat er alleen in Nederland vijfhonderdduizend werkelozen rondlopen. Mijn vader en

54