Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

beetje nauwkeurig gaan bekijken, dan weet je van te voren, dat we niet worden toegelaten. Ten tweede duurt deze methode te lang.' 'En ten derde', zei Dirk, 'bedank ik er feestelijk voor om me anders voor te doen dan ik ben. Ik peins er eenvoudig niet over om zelfs maar in schijn te doen alsof ik N.S.B.-er ben. Daarvoor heb ik teveel respect voor mezelf.'

Dat waren de anderen volkomen met Dirk eens. 'Laten we eens en voor altijd afspreken, dat we recht door zee gaan', zei Dirk, 'anders scheid ik er mee uit, voordat we begonnen zijn.' 'Loop niet zo hard van stapel', suste Willem Noteboom, 'ik ben het helemaal met je eens. Maar dan moeten we vanzelf de andere tactiek volgen. Die is, dat we proberen in de buurt van de oefenkelder te komen. Vooraf moeten we het terrein goed verkennen. Meestal zit er wel een gat in elke vesting, en als we eenmaal in de kelder hebben kunnen rondkijken, dan weten we meer.'

Er werd afgesproken, dat Henk van Straten en Katelijne de Liefde het terrein grondig zouden verkennen.

Henk was een forse knaap, die op de vijfjarige grote populariteit had genoten, niet omdat hij zo uitblonk in het leren, maar wel, omdat hij een uitstekende atleet was en een vechtersbaas die altijd voor de kleintjes en de zwakken in de bres sprong.

In een judoclub had hij Katelijne de Liefde ontmoet. Katelijne had gehoord dat judo speciaal voor vrouwen en meisjes de mooiste sport moest zijn. Ze was zeer krachtig gebouwd.

Nu gingen ze uitzoeken wat de oefeningen van de W.A. precies inhielden. Door middel van verschillende voorzichtige informaties waren ze van te voren al een massa te weten gekomen. Vroeger had op de Weesperzijde een brouwerij gestaan. Het gebouw was gedeeltelijk afgebroken. Maar de enorme kelders waren nog aanwezig. Die kelders waren te huur. Een van die kelders was door de N.S.B. in beslag genomen. Daar vonden, onder de grond, geheimzinnige oefeningen plaats.

Het was op een avond dat Henk en Katelijne kwasi dood-onschuldig het voorterrein opwandelden in de richting van de oefenkelder. Er stond een lange slungel in een donker uniform achter een bosje struiken op wacht. Voordat hij bij hen was, riep Henk al van verre: 'Zeg kom eens hier, we wilden je wat vragen.' De schildwacht kwam snel naderbij. Hij maakte beslist geen krijgshaftige indruk.

'Mot je 's horen', begon Katelijne met een honingzoete stem, 'we zijn van het bestuur van een worstelvereniging, een judoclub als je weet

53