Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

zich verschrikkelijk belangrijk. Er stonden duizenden mensen te juichen. Van de paleistoren woeien plechtige vlaggen. De politie had overal straten en doorgangen afgezet. Maar telkens wanneer Dirk zijn kaart vertoonde, zei elke agent: 'Loopt u maar door, meneer.'

De mensen langs de kant keken nieuwsgierig naar hem. Wat was dat voor een vreemde snoeshaan, dachten ze, die zo maar over de kleine steentjes voor het paleis mocht lopen? Meneer Rens bleek een vriendelijke man.

'Asjeblieft bakkebaard', zei hij gekscherend tegen Dirk, 'hier is de speech.'

'Dank u wel meneer', zei Dirk.

'Ben je Amsterdammer?' vroeg meneer Rens.

'Nee.'

'Jammer. Ik wel. Nou ja, niet helemaal, maar toch wel een beetje. In 1914 toen de Duitsers Antwerpen plat schoten, ben ik als kleine jonge vluchteling in Amsterdam terecht gekomen. Ik ben hier op school gegaan. En weet je nou wat ik vanmiddag ga doen? Ik ga met een rijtuig uit de koninklijke stallen met palfreniers op de bok naar het huis van mijn pleegouders, doodgewone mensen hoor. Ik heb een mooi cadeau voor hen bij me. Jö, ik lach me slap als ik me hun gezichten voorstel. Een rijtuig met palfreniers, en wie stapt er uit? Kleine Sjeffie.'

Dirk keek rond in de kamer van het paleis, waar de heer Rens hem had ontvangen. Er hingen prachtige schilderijen. En toen keek hij weer naar de man, die zichzelf: kleine Sjeffie, had genoemd. Gunst (dacht Dirk) die deftige lui van de hofhouding en van de ministers, die lui waar iedereen tegen op ziet, dat zijn ook maar gewone mensen, net zoals ik.

47