Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Nadat de mannen een paar minuten met elkander hadden gepraat, haalde één een envelop uit zijn binnenzak, die hij de ander overhandigde. De man, die nu de envelop bij zich had, verwijderde zich snel.

'Kijk', fluisterde Lien, 'de Kreeft gaat achter die ene vent met de brief aan. Wat zullen we doen? De Kreeft volgen of die andere man?' Maar voordat ze een besluit hadden genomen, hoorden ze een automotor aanslaan. De mannen waren spoorloos. De Kreeft eveneens. 'Een ding weten we in elk geval', zei Dirk tegen Lien, 'met de Kreeft is het geen zuivere koffie. Onze achterdocht was nog niet zo gek.' 'We moeten morgen nog maar eens praten', vond Lien, 'want hoe dan ook, we zullen toch de hoge baas moeten waarschuwen, of misschien wel de politie. In elk geval, breng me nu maar naar huis.' Die nacht deed Dirk geen oog dicht. Hij liet alles wat er gebeurd was nog eens de revue passeren. Het was spannend en geheimzinnig geweest. Die Lien was toch wel een flinke meid. Eentje, waar je op kon bouwen. Ze was beslist aardig ook, ten slotte hadden ze zeker een uur lang arm-in-arm gelopen.

'Ik zie er wel een beetje tegenop om de Kreeft zo dadelijk te ontmoeten', zei Dirk tegen Lien, toen ze de volgende ochtend samen naar kantoor fietsten. 'Waarom?'

'Nou het geeft je toch altijd een vervelend gevoel, vind ik. Vannacht

31