Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

van de diploma's op de vijfjarige zo maar voor het vuistje weg, de toespraak namens de leerlingen had gehouden. Het leek wel alsof alles vanzelf ging. Alsof hij iemand anders hoorde praten. Hoe lang zijn verslag duurde, wist hij niet. De telefoon op het bureau begon te bellen.

'Schei maar uit', zei een stem, toen Dirk de hoorn aan zijn oor had gelegd, 'de laatste minuut van jou hebben we helemaal niet uitgezonden, want toen waren alle lijnen uit Scheveningen er weer in.' 'Hoe lang heb ik gepraat?' vroeg Dirk.

'Uitgezonden hebben we je gedurende drie minuten en zeven seconden. Ik denk niet, dat de luisteraars hebben bemerkt, dat er iets mis ging.' Voordat Dirk gelegenheid had om in een stoel neer te vallen (zijn benen trilden onder zijn lichaam, zo nerveus was hij) ging de telefoon, waarmee de kamer direct met Scheveningen was verbonden. 'Dirk', zei Gijs, 'dat was dubbel-overgehaald driemaal verguld goed watje daarnet hebt gedaan. We zaten hier met klamme handen van de narigheid. Stel je voor, uitgerekend bij zo'n uitzending vijf minuten niks... maar je hebt je er kranig doorheen geslagen. Je hebt de omroep gered. Ik zal je voordragen voor een tien met een griffel. Toen Dirk een paar minuten later weer een beetje bij zijn positieven