Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

'Nee', zei Dirk, 'maar de jongens op de vijfjarige hebben er natuurlijk wel vaak met elkaar over gepraat. We hadden een rare sijs bij ons in de klas, die zei, dat hij wel wat voelde voor de fascisten. Zo eentje van de Nationaal Socialistische Beweging, de N.S.B.. Handje omhoog en Houzee kameraad. Die wilde alsmaar propaganda maken.' 'Wat zei hij dan?'

'Nou, dat alle partijen moesten worden afgeschaft. En Toontje Mus-sert moest de baas worden, helemaal alleen in zijn eentje. De Koningin mocht wel aanblijven, als ze maar deed wat Mussert wilde. Toch wel inschikkelijk.'

'En daar moesten jullie niks van hebben?' vroeg de Kreeft. 'Nee, natuurlijk niet', antwoordde Dirk. 'Waarom niet?'

'Gossie-nog-aan-toe, we hebben toch niet tegen de Spanjaarden tachtigjaar lang geknokt, om nou maar eventjes een filiaalhouder van de Duitsers de baas over ons te laten spelen.'

'Je bedoelt, dat jullie die Mussert en zijn NSB als een stel landverraders beschouwt?'

'Natuurlijk dat doet toch iedereen. Of althans de grote meerderheid van het Nederlandse volk.'

'Jawel', zei de Kreeft rustig, 'maar de beschuldiging van landverraad is zo wat de zwaarste, die je tegen iemand kunt inbrengen. Zoiets moet je toch kunnen bewijzen, nietwaar.'

Dirk keek de Kreeft een beetje onzeker aan. Op een vage manier maakte de loop van het gesprek hem onrustig.

Hoe kon een verstandig man als de Kreeft hem nu zo kalm vragen of hij wel deugdelijke bewijzen bezat om Mussert een landverrader te noemen? Hij vond de Kreeft plotseling een griezelige figuur. Wat wilde deze man?

Dirk's gedachten namen echter een andere wending, omdat de deur van de cantine openging en een meisje binnentrad, dat hij kende. Ze had op de vijfjarige een klas hoger gezeten dan hij. 'Kijk, daar hebben we zowaar Lien Tholen', zei hij tegen de Kreeft, 'dat kind ken ik.'

'Ze werkt op het archief', zei de Kreeft. Die kende iedereen blijkbaar. Hij voegde er aan toe: 'Ik ga maar vast naar de reportage-afdeling terug. Blijf jij maar nog wat babbelen met Lien. Ik zie je straks wel.' Lien kwam op het tafeltje toe. Ze herkende Dirk. 'Ha, Dirk Koffiedik', zei ze luid.

'Schei uit met die naam', zei Dirk een beetje nijdig, 'hier kent iedereen me bij mijn echte naam Dirk Poldervaert. Kom je aan mijn tafeltje zitten?'

15