Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

hoofdstuk ii

Bommen op Londen

Dirk had zich van de regering van het Koninkrijk der Nederlanden een enigszins andere voorstelling gemaakt dan het schouwspel in de grote zaal van het Grosvenor House te zien gaf. Het was een zeer groot en zeer deftig café waar een vijftig tafeltjes stonden met, keurig netjes, vier leuningstoeltjes rondom elk tafeltje. In een hoek van de zaal waren een aantal tafeltjes bij elkaar gezet. De zaal zelf was stampvol met mensen, maar die vormden niet het deftige ingetogen publiek, dat (gezien de sfeer van het gehele hotel) gemeenlijk in deze ruimte fluisterend kleine kopjes thee placht te drinken. Druk pratende mensen liepen af en aan. Iedereen scheen haast te hebben, maar nauwelijks werd iemand aangeklampt door een ander of er vormde zich onmiddellijk een groepje, dat zich heel vrijpostig in het gesprek mengde. In de hoek van de zaal, waar een aantal tafeltjes bij elkaar waren gezet, was het een ware heksenketel van mensen. Daar wrongen en drongen mensen zich door dichte rijen heen. Iedereen scheen, koste wat het kost, tot het middelpunt van deze draaikolk van mensen te willen doordringen.

'De Nederlandse regering', zei de Kreeft kwasi-plechtig tegen Dirk. ^,Hoe bedoelt u?' vroeg deze.

'Zoals ik het zeg. In de hoek ginds, waar die tafeltjes bij elkaar staan is de Raad van Ministers de hele dag in zitting bijeen.' 'Waar al die mensen omheen staan?'

'Precies. Geheime dingen worden er toch niet besproken. Ze vergaderen trouwens niet. Ze zitten daar maar, en ze zijn voor iedereen te spreken, die kans ziet tot ze door te dringen. Weet zo'n minister met een geval geen raad, nou dan vraagt hij aan zijn ambtgenoot aan het andere tafeltje even om raad. Alle flauwe kul van ambtenarij is verdwenen.'

'Het lijkt wel de effectenbeurs', zei Gerard met weinig eerbied. Dirk keek met verbaasde ogen rond. Hij kon de ministers niet zien zitten, want de wielende massa om hen heen, onttrok de regering aan zijn oog.

'Wat zijn dat nou voor mensen?' vroeg hij aan de Kreeft. 'Landgenoten van je, beste jongen.' 'Allemaal vluchtelingen?'

'Welnee, zoveel hebben niet uit Nederland kunnen wegkomen, helaas. Er zijn hier natuurlijk ook wel vluchtelingen bij.|Maar de rest zijn

114