Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

DEEL II

STRIJD OP LEVEN EN DOOD

hoofdstuk i

Welkom op vrije grond

'Gloria', heette het kustvaardertje, waarmee Dirk Poldervaert het brandende Nederland verliet. Koers: naar Engeland. Een rookpluim stak mijlenhoog boven de horizon uit. Alsof de Vesuvius of de Etna aan het vuurspuwen is, dacht hij. Die rookkolom steeg omhoog van de brandende Amsterdamse oliehaven. Op weg van Amsterdam naar IJmuiden was hij er langs gekomen. Nu hij, rustig en stil op de vlakke zee, over de railing in de verte staarde, herinnerde hij zich plotseling een tafereel van de eerste oorlogsuren, op tien mei in de vroegte. Het was misschien half zeven 's ochtends. Hoog boven Hilversum dreunden de Duitse bommenwerpers. In de verte klonk boem, boem, boem. Dat waren de bommen, die de laatste resten van Schiphol in flenters gooiden. Mensen liepen op straat zenuwachtig heen en weer. En ergens had hij toen een juffrouw gezien, die vlijtig het koperen knopje van het drukschelletje poetste. Oorlog of geen oorlog, haar koper moest glimmen als de zon. Toen hij, op order van de Kreeft, naar Amsterdam trok, om daar te proberen naar Den Haag te komen, was hij op de Nieuwe Zijds in de hoofdstad in een cafeetje beland, waar altijd veel journalisten kwamen. Eén van hen kende hij: Gerard van Reuven. Hij was politieverslaggever bij een van de dagbladen in de hoofdstad. 'Poldervaert', zei hij somber, 'ze kunnen de tent beter sluiten. Het is afgelopen. Die soldaten van ons hebben gevochten als leeuwen. De marine en de vliegerij hebben meer dan één duit in het zakje gedaan. Maar beste jongen, we staan alléén, we staan alléén. Alléén tegen het machtigste leger van de wereld!'

'Hebben we dan geen bondgenoten. Engeland en Frankrijk staan toch achter ons.'

'Achter ons staan ze wel. Maar wat doen ze daar? Niks! Ik hoorde van een betrouwbare relatie, dat er wat Fransen in de Peel zijn ge-

101