Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

ij!j w «wwwlil.h w «w iwiwi *mm

Enkele tientallen Nederlandse militaire vliegtuigen vochten gedurende vijf eindeloos-lijkende dagen en nachten de ongelijke strijd tegen duizenden van de modernste Duitse bommenwerpers en jagers. Maar de Nederlanders wisten niet van wijken. Ze sneuvelden bij duizenden. Zo ooit een Militaire Willems Orde was verdiend dan was het die, welke generaal Winkelman na afloop van de strijd aan onze luchtmacht uitreikte.

Te land hielden onze troepen met ware doodsverachting stand tegen de aanstormende horden van over de Oostergrenzen. Maar wat konden enkele lichte pantserwagens op de lange duur uitrichten tegen de duizenden zware tanks? Ons leger moest terugwijken. Bij de Grebbeberg leverde het een wanhopig gevecht, waarbij velen sneuvelden. Op de Afsluitdijk konden de Duitsers er niet doorkomen. Van zee uit bestookte het vuur van onze marine de aanvallers. Kornwerderzandzag de heldenmoed van de Nederlanders, die in de vaderlandse geschiedenis zal voortleven. Bij de verdediging van Rotterdam vochten vooral de mariniers met ware doodsverachting.

De vijand eiste de overgave van Rotterdam in een ultimatum, dat met dood en vernieling dreigde, wanneer het niet zou worden ingewilligd. Maar voordat de termijn van het ultimatum was verstreken, stortten zich de Duitse bommenwerpers al op de weerloze bevolking. Het hart van Rotterdam brandde uit. Mannen, vrouwen en kinderen stierven in de brandende neerstortende huizen. Daarop dreigde de vijand Utrecht en Amsterdam hetzelfde lot te zullen doen ondergaan. Generaal Winkelman gaf bevel: Staakt het vuren. Onze marine week uit naar Engeland. En toen daverden de horden van de vijand het Westen van ons land binnen.

Over de Middenweg in Amsterdam trokken de troepen Nederlandse soldaten, die van het front huiswaarts keerden, moe en afgemat. De bevolking haalde hen met hartelijkheid en dankbaarheid binnen. En te-zelf der tijd dreunden over de Berlagebrug de machines van het Duitse leger, die over Utrecht waren opgerukt. De bevolking staarde de vijand met onverholen minachting en afkeer aan. Slechts weinige mensen langs de weg juichten; het waren de N.S.B.-ers, die de vijand van hun vaderland met de verradersgroet binnenhaalden...

100