Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

In het najaar komt er een plaats vrij op de programma-afdeling. Misschien is die buurjongen van jou wel het genie, waar we al jaren op zitten te wachten.'

's Avonds lag Dirk over het gesprek in zijn bed na te denken. Hij nam zich voor zijn best te blijven doen. Nu eerst dat eindexamen, en dan naar de omroep. Hij grinnikte hardop, toen hij plotseling dacht: stel je voor, dat ik radioreporter word en dat ze aankondigen: 'De reportage wordt verzorgd door Dirk Koffiedik.'

Nee, die bijnaam moest hij maar vergeten. Zo gauw mogelijk. Dat was een aardigheidje van de vijfjarige geweest. Eenmaal het diploma in zijn zak, zou hij voortaan als Dirk Poldervaert door het leven gaan. Precies zoals Gijs had voorspeld, was Dirk tijdens het eindexamen in het geheel niet zenuwachtig. Zijn schriftelijk werk verliep heel vlot, en het mondelinge gedeelte zo mogelijk nog vlotter. Bij de uitreiking der diploma's werden natuurlijk redevoeringen gehouden. De klas had het idee gekregen dat een van de leerlingen op al die toespraken moest antwoorden. Iedereen vond het prachtig. Maar toen het er op aan kwam te beslissen wie van de leerlingen de ant-woord-redevoering zou moeten afsteken, toen zei iedereen: 'Nee, ik niet; dat kan ik niet. Geef mijn portie maar aan Fikkie.' Tenslotte had Dirk zich laten overhalen. Hij had een prachtige redevoering uit het hoofd geleerd. Maar toen hij opstond was hij alles glad vergeten. Hij ging spreken, zonder dat hij vooraf wist wat hij zou

11