Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Iedereen in Nederland kende die naam. Gijs Bikstra was immers de bekendste radioreporter van het hele land.

Een van de kinderen van Gijs, een peuter van een jaar of drie, was eens een keertje gevallen. Dirk was juist in de buurt. Hij tilde het huilende kind op en bracht het naar huis. 'Asjeblieft, meneer Bikstra', zei hij, 'aannemen, één schreeuwend kind. De val was lelijk maar niet ernstig. Ik ben geen dokter, maar een ijsje op de wonde zal de genezing bespoedigen.' Gijs schoot in een lach.

'Nou jij kunt je woordje doen', zei hij, 'kom binnen.' Zo was de kennismaking begonnen. Dirk kwam er daarna dikwijls op visite. Op een keer had hij Bikstra gevraagd of hij de radiostudio van binnen mocht bekijken. En ja hoor, 't mocht.

Op een woensdagmiddag onthulde Gijs zijn buurjongen Dirk de geheimen van de radioreportage. Toen ze later samen naar huis liepen, vroeg Gijs:

'En Dirk, hoe vond je het?'

'Prachtig... eh... als ik mijn diploma van de vijfjarige heb, zou ik best

bij de omroep willen komen.'

'Dat willen er zoveel', zei Gijs plagerig.

'Zou ik een kans hebben?' vroeg Dirk.

'O jawel.'

Die woorden had Dirk in zijn oren geknoopt. De werkeloosheid in Nederland was groot. Tienduizenden jonge mensen kwamen van school — en dan was er voor hen nergens een betrekking te vinden. Als hij door zijn vriendschap met Gijs Bikstra een baantje kreeg, en nog wel bij de omroep, nou dan was hij een bofferd. Tegen de tijd, dat het laatste rapport voor het eindexamen zou worden uitgereikt, vroeg Gijs Bikstra:

'En Dirk, hoe staan de kansen er op school bij? Vieren we straks een glorieuze overwinning of ga je met lood in de schoenen een daverende nederlaag tegemoet?'

'Mijn repetities waren prima', antwoordde de jongen, 'dus dat rapport zit wel snor. Maar zo'n eindexamen blijft natuurlijk altijd een grote gok. Je kunt alles kennen en door je eigen zenuwachtigheid kun je alles vergeten zijn als je voor de heren komt.' 'Ik heb bij ons in de studio eens met deze en gene gesproken... over een eigenwijs buurjongetje van me, ene Dirk Poldervaert, die denkt, dat de radio-omroep ten gronde zal gaan, wanneer hij er niet zijn brede gespierde schouders onder zal zetten. Nou, en toen zei een van de groot-mogols: laat me maar eens het rapport van dat ventje zien.

10