Hier is de VARA

V IJ f DE HOOFDSTUK waarin Karei van Veen (die ook hei vorige hoofdstuk alweer te lang vindt) gelegenheid krijgt om te vertellen hoe hij door een vacantie en een eerzuchtige echtgenote genoodzaakt wordt zich te bewegen op het slappe koord van het bestuursbeleid ener V.A.R.A.-afdeling. Hij zegt, dat al die ״baantjes" hem niets kunnen schelen, maar onderwijl voelt Kee zich maar wat gewichtig... en zij doet het werk niet eens slecht.

Het wetk in de polder zit er weer op en ik kom als van ouds elke avond trouw om half zes van mijn baas bij Kee thuis, waar ik mijn pantoffeltjes aantrek, mijn krantje inkijk, een hapje eet en naar de radio luister. Meneer de opzichter spelen lijkt me wel, vooral omdat je er wat extra door verdient, maar alles heeft nu eenmaal een einde en Kee zegt, dat ze blij is, dat ze haar kostwinner weer geregeld over de vloer heeft, maar als ze aan het extra centje denkt, dat we nu in ons spaarpotje hebben, dan wordt het haar warm om het hart. Kee is een zuinig iemand, wat maar goed is, want juist daardoor past ze zo goed bij mij, omdat ik als zij niet goed uitkijkt, plotseling vergeet wat de waarde van geld is.

Op een avond zegt ze tegen me:

״Die Jantje van ons gaat met de A.J.C. naar een kamp op de Paasheuvel bij Vierhouten en als we willen kan Marietje ook mee. Het zal best leuk zijn voor die twee als ze samen konden gaan. Het is weer eens wat anders voor ze, hè, een week in de vrije natuur en die paar tientjes, die het kost, kunnen we best van het spaarpotje afnemen."

Wel ja, Kee snijdt de kaas met hompen, (denk ik), maar laten die twee kinderen van ons nou ook eens een pleziertje hebben.

״Mij goed", zeg ik, ״ik gun het ze van harte, al is het misschien beter voor Jantje, dat we hem een beetje kort houden, want zo mooi is zijn rapport van school nou ook weer niet."

״Nee", zegt Kee, ״mooi is anders. Dat rapport is ronduit slecht. Het

86