Hier is de VARA

eerste hoofdstuk waarin de lezer kennis maakt met Karei van Veen, die vertelt, hoe hij eerst in de radio geen fiducie had en toen meehielp de V.A.R.A. oprichten.

Karei vertelde:

״Ik herinner me nog precies mijn eerste kennismaking met de radio. Het is jaren geleden! Op een keer komt mijn buurman bij mij op visite en hij zegt met een gezicht van een tweede hands Sinterklaas in een poffertjeskraam:

״Karei, heb jij zin om vanavond tegen een uur of acht bij me op visite te komen. Ik heb een radio en het zal best leuk wezen als jij er bent, wanneer het ding gaat spelen; er komen nog meer mensen en je weet: mijn vrouw zet een lekker bakkie koffie."

Nou ben ik niet uithuizig van aanleg, maar als ze mij iets zó vriendelijk vragen, dan kan ik al geen nee meer zeggen en bovendien vind ik, dat een arbeider recht heeft op een schone boezeroen, een kruimige aardappel en van tijd tot tijd een fatsoenlijk verzetje en zo een radio-ding kan de moeite waard zijn, (denk ik).

Die avond precies om half acht kom ik bij buurman de kamer binnen, waar al wat volk zit te kijken naar een rare toverdoos op het penantkastje, een kabinetje met knoppen en wippers en draaidingen. Uit het glimmende zwarte front steken drie handvatjes met een soort servetringen er boven op.

״Dat zijn honingraatspoelen", zegt buurman met een geleerd gezicht, alsof een rijke pa hem aan de Hogeschool in Delft laat studeren met een koude aardappel in zijn keel. Ik schuif een beetje dichterbij om die dingen uit beleefdheid nader te bekijken en net, dat ik mijn hand uitsteek om te voelen hoe die honingraatspoelen in elkander

11