Hier is de VARA

alle talen. Toen Jan penningmeester was geworden, had Coen van der Lende een briefje gestuurd aan Cor Jacobsen van de Algemene Bond van Handels- en Kantoorbedienden. ״Beste Cor. Ze hebben een zekere Lebon tot penningmeester van de V.A.R.A. benoemd... die man krijgt zometeen grote bedragen op zijn particuliere rekening gestort, want de V.A.R.A. heeft nog geen rechtspersoonlijkheid. Wat ik vragen wou: is die Lebon wel goed voor het geld?" En Cor Jacobsen had geantwoord: ״Lebon? Die is goed voor een ton!"

Maar voorlopig had Lebon meer reden om te vragen of de V.A.R.A. wel goed was voor de 1500 pop, die hij van haar te vorderen had. En aan een ton... honderd duizend gulden in de kas van de V.A.R.A., waar was de lichtzinnige optimist, die van deze mogelijkheid dorst te dromen?

Die vordering van ƒ 1500.— liet Lebon echter niet los. Hij was administrateur van het werklozenfonds van de Meubelmakersbond, geen betrekking, die je licht kans geeft tot de hoogst-aangeslagenen in de Rijksinkomstenbelasting te gaan behoren. Voor de 1500 pop had hij jarenlang gespaard... en een huishouding kan een appeltje voor de dorst nou eenmaal niet ontberen.

Het was midden 1926, dat Jan Willem Lebon dit dringende financiële probleem, niet zonder schroom, in een vergadering van het Hoofdbestuur ter sprake bracht.

״Hoeveel heb je te vorderen?" vroeg A. B. Kleerekoper.

״Vijftien honderd gulden."

״En als die betaald zijn, hoeveel heb je als penningmeester dan nodig om de eerste tijd vooruit te kunnen?"

״Nog een flink bedrag... wel duizend gulden."

״Dus vijf en twintig honderd pop?" vroeg Kleerekoper. Ja!"

״Over zes weken heb je ze."

En zes weken later lei A.B.K. twee duizend vijf honderd gulden op tafel. Hij was bij deze en gene even wezen bedelen. Zo was de Oproerige Krabbelaar.

De groei van het ledental heeft Jan Willem Lebon ten slotte uit zijn dringendste geldelijke penarie gered. Zo zagen de ledentallen er uit:

82