Hier is de VARA

best een paar honderd gulden voor ons spaarpotje aan over houden, Kee en ik. Bovendien, het is voor een mens altijd plezierig als hij merkt, dat zijn werk gewaardeerd wordt. Dat vindt Kee ook als ik het haar die avond vertel en drie weken later zit ik in de rimboe van een of andere polder achter Zwolle en speel voor meneer-de-opzichter.

Een kamer met de kost heb ik ook al. Het is bij een V.A.R.A.־lid; er hangt een biljet voor zijn ramen, net zo eentje als er bij mij thuis hangt, dus dat geeft meteen aanspraak. Ik zit 's avonds bij hem in de huiskamer naar de radio te luisteren en thuis luistert Kee naar het zelfde programma en als ik op Zaterdag overkom, hebben we op die manier altijd een hoop te praten, want zij houdt nog steeds vol, dat ik geen gevoel voor kunst heb.

Het is daar in die polder anders een dooie-visjes-vreterij van jewelste. De naaste bioscoop ligt een half uur fietsen verderop, en het is zo een tweedehands cinema van drie keer in de week een voorstelling, met stok-oude films, die altijd middenin ophouden, omdat dan de pauze begint van een half uur, want het buffet wil ook wat verdienen. Dan is er op dat dorp nog een muziekcorps en een zangvereniging en daarmee houdt alle gezelligheid op.

״Weet je wat", zeg ik op een avond tegen mijn kostbaas, ״we moesten hier eens een avond van de V.A.R.A. beleggen. Met een paar artisten, en een spreker voor het propagandistische woordje en dan richten we meteen een afdeling op."

Ik schrijf er over naar het Hoofdbestuur en na drie weken komt er al antwoord, dat alles in orde is. We krijgen een kwartet dat we uit de radio kennen; en dan komt Willem van Cappellen en Arend de Vries als spreker, dat is de nieuwe voorzitter, die Simon van der Woude heeft opgevolgd. We huren de bioscoopzaal op groot lef en we hebben nog een hele kwestie, want de bioscoopboer vraagt een tientje zaalhuur met een pauze van twintig minuten en veertig gulden zonder pauze, omdat het buffet ook moet leven. We handelen en loven en bieden en ten slotte worden we het eens over vijf en twintig gulden met een pauze van tien minuten. Het Hoofdbestuur laat de aanplakbiljetten drukken, het zijn enorme lappen papier met een vlam er op en in rode letters de medewerkers en de spreker. ״Willem van Cappellen declamator" staat er op, en de mensen in het dorp

61