Hier is de VARA

I

een nieuw toestel hebben, of een aansluiting bij de distributie nemen... mijn vrouw en ik willen wat huisbezoek doen."

Nou, adressen zijn er genoeg, en het is plezierig werk, want overal waar je komt word je met open armen ontvangen — ten minste bij ons in de buurt, waar het bijna allemaal blokken van bouwverenigingen zijn. Natuurlijk sjouwen we alle vergaderingen van de V.A.R.A. af, niet één slaan we over. We zijn boos, omdat we maar acht uur zendtijd per week hebben en niet meer. We moeten ons kwart van de zendtijd hebben, op voor de V.A.R.A. We protesteren met kracht tegen de radio-censuur, we betuigen onze afschuw, omdat ze „de Internationale" in de aether verbieden.

Ik herinner me, dat de secretaris van het V.A.R.A.-Centrum een keertje bij me komt en zegt:

„Nou Karei... dat congres in Den Haag van Zaterdag spreekt zich uit voor uitbreiding van de zendtijd... enorm, enorm... wat een geestdrift, wat een redevoeringen... een ovatie voor de sprekers, die de regering eventjes zeggen waar het op staat... we moeten een kwart van de zendtijd hebben. En we zullen winnen. Dat voel je."

Nou, dat voelen Kee en ik allang in ons hart, ook zonder dat we een congres bijwonen, en dus gaan we maar weer op huisbezoek en sjouwen we maar weer naar elke vergadering.

En dan is het de dag van de vijftiende Mei 1930!

Ik zit 's avonds thuis op mijn sokken een beetje bij te komen van het werk overdag, de kinderen doen een beetje schoolwerk. En opeens wordt er gebeld.

„Wie zullen we daar hebben?" zeg ik tegen Kee. „Het is koud half zes en we zijn toch niemand te wachten."

Kee trekt aan het traptouw en meteen hoor ik de stem van de bezorger van „Het Volk" beneden in het portaal.

„Juffrouw Van Veen, is je man al thuis...?"

Ik ga in het portaal en de bezorger, die beneden blijft staan, roept naar boven:

„Nou Karei, wel gefeliciteerd."

„Waarmee?" zeg ik en eerlijk, op dat ogenblik heb ik er geen vermoeden van wat er aan de hand is.

„Nou, lees de krant van vanavond dan maar", zegt die man beneden.

57