Hier is de VARA

die lui om met grof geld monopolie-posities te kopen, strijkt mij tegen de haren op. Ik voel als het ware bij instinct, dat wij mensen, die een betere wereld zonder klassentegenstellingen wensen, het van de A.V.R.O. niet moeten hebben — dat zijn nog steeds de ouderwetse liberalen van vroeger, die zo verwaten zijn, dat ze zich niet eens kunnen voorstellen, dat iemand hèn niet als de hersens van Nederland beschouwt. De V.A.R.A. streeft naar een algemene omroep, die nationaal is, omdat de verschillende stromingen er zelfstandig in aan het woord zullen komen, daar houd ik me aan. En als iedereen door de wet verplicht wordt om zijn bijdrage voor de programma's te betalen, zijn we niet alleen van de klaplopers af, maar dan worden de omroepverenigingen het vanzelf beter met elkaar eens. Op dat standpunt sta ik van begin af aan, en ik waardeer het juist zo, dat de V.A.R.A. van de dag van haar oprichting af dat beginsel trouw blijft.

Maar Kee is een vrouw en bij haar spreekt het gevoel veel meer woordjes mee dan bij ons mannen. Dat de Tweede Kamer de verplichte luisterbijdrage verwerpt, keurt ze niet goed, maar dat getreiter met de zendtijd maakt haar rebels (zegt ze) en ik moet eerlijk toegeven, dat ik het ook een schandaal vind, dat ze de V.A.R.A. maar acht uur per week geven.

״Wat drommel", zegt Kee, ״hebben we recht op een kwart van de beschikbare zendtijd, ja of nee? En leven we in een vrij land, waar recht wordt gedaan, ja of nee? Ja natuurlijk, tweemaal ja. Nou dan, dan zullen we strijden net zo lang tot we ons recht hebben."

Op voor de V.A.R.A., denk ik.

Zo gaat het nou met die dingen. Je begint uit nieuwsgierigheid met een kristal-ontvanger, dan sticht je een vereniging om uitzendingen te doen, en voor je het weet, zit je middenin een bonk politieke strijd, waar de vlammen uitslaan. Niet, dat Kee en ik voor een beetje strijd op de loop gaan; we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Als ik denk aan de Rode Dinsdagen... maar nee, laat ik daar niet op doorgaan, want anders dwaal ik te veel af. Wat ik maar zeggen wil is dit: de secretaris van het V.A.R.A.-Centrum hoeft nou niet meer bij ons te komen om te vragen of we wat werk willen doen. Nee, Kee en ik gaan nou naar hem toe.

״Zeg eens, vader, heb je misschien nog wat adressen van lui, die

56