Hier is de VARA

de draden over de tuinen aan de binnenkant van het blok, maar de duivenhouders in de buurt komen protesteren, want ze zeggen, dat hun Belzen en Roodstaartjes en Blauwe Kroppers zich tegen die draden aan flenters vliegen. De Bewoners Commissie moet zich met het geval bemoeien en er komt een reglement op de aanleg van antennes. Langzamerhand praat iedereen in het blok over de uitzendingen, want als je zelf geen toestel hebt, kun je toch allicht bij iemand luisteren. Ze hebben het over de stukken van Heyermans, en over de geschiedenis van koning Oedipus en over ״Brand" van Ibsen en als het tegen het eind van het jaar loopt, zit een hele club bij me thuis te luisteren naar de Bruiloft van Kloris en Roosje, wat voor mij als bouwvakarbeider nog een apart pleziertje is, want Coen van der Lende schrijft de Thomasvaer en Pieternel helemaal op rijm en Coen is een van onze bond, en ik ken hem heel goed van de vergaderingen en zo en dat doet je toch wel iets. Op voor de V.A.R.A.Ü

Maar het mooiste komt, als in de krant staat, dat de V.A.R.A. de Kerstvergadering in het Concertgebouw in Amsterdam uitzendt, waar Albarda spreekt en waar „De Stem des Volks" zingt. De secretaris van het V.A.R.A.-Centrum komt bij me aanlopen en hij heeft de voorzitter van de partij-afdeling als hulp bij zich. Die twee hebben een plan. Voor het Concertgebouw is altijd vraag naar meer kaarten dan er beschikbaar zijn en of ik asjeblieft mijn toestel beschikbaar wil stellen voor een luisterbijeenkomst in een zaal, waar dan een tweehonderd mensen kunnen horen wat er in het Concertgebouw gebeurt... Ze hebben nog een extra versterker er bij, dus iedereen zal best tevreden zijn. Op voor de V.A.R.A.!

Voordat ik kan antwoorden, zegt Kee al, dat ze het goed vindt, dus de visite begint maar meteen af te spreken hoe we dat kluifje aan de steel zullen steken. De luisterbijeenkomst is een groot succes. De zaal zit stampvol en iedereen luistert met gespannen aandacht. Het is werkelijk alsof je in het Concertgebouw zit; en wat kan die Albarda spreken. Je begrijpt gewoonweg niet, dat er nog mensen zijn, die geen lid van de Partij willen worden en er wordt door die twee honderd even hard geapplaudisseerd als door de twee duizend in het Concertgebouw en als ze de „Internationale" zingen, staat iedereen op en zingt vurig mee.

54