Hier is de VARA

״Nou moet je mij toch eens vertellen", zeg ik verder, ״welke Willem van Cappellen jou zo aan het dwepen maakt... bedoel je die Willem met zijn vrouwenstem, of die Willem met dat kindse geluid van dat bouwvallige ouwe kereltje?"

Kee kan gewoonlijk reusachtig goed tegen plagen, maar aan haar Willem van Cappellen moet ik niet komen, want dan wordt ze boosaardig. Ze zegt, dat ik geen kunstgevoel heb, en eigenlijk het hele toestel niet waard ben. Bovendien (zegt ze) gelooft ze er niks van, dat al die stemmen van haar Willem zijn. ״Dat is allemaal reclame", zegt ze, ״net als in de film. Wat ik je smoes, die stem van dat ouwe mannetje hoort van een echte oude man en hoe kan een man nou spreken met een echte vrouwenstem?" Ik blijf maar doorzagen over Jan Lemaire en als ik met de krant kom aandragen om haar wettig en overtuigend te bewijzen, dat Willem van Cappellen een keel heeft als een huiskamerorgel met een heleboel aparte stemmen, waar je maar een register hoeft open te trekken en je krijgt een bas of een viool of de vox humana, geeft Kee zich nog niet gewonnen, maar nou verandert ze van tactiek.

״Stil", zegt ze, ״ga op dat onderwerp nou niet verder door, Marietje en Jantje nemen 't zo ernstig."

Dat zijn onze twee kinderen, die elke Zondag zo ongeveer in de luidspreker kruipen om naar de avonturen van de familie Mulder en van Ome Keesje te luisteren. Zoals die kinderen daar in op gaan, dat geloof je niet, als vader zijnde. Op een keer heeft Ome Keesje buikpijn en hij jammert met zoveel ellende in de luidspreker, dat je als groot mens gewoonweg de neiging voelt om naar de kast te lopen en te zeggen: ״Hier ouwe chagrijn, neem een pepermuntje." Als volwassene doe je zoiets niet, omdat je wel weet, dat het toch allemaal comedie is.

Maar Marietje en Jantje nemen de comedie voor echt. Vooral Marietje, die de jongste van de twee is. Ze kruipt naar de luidspreker toe, klopt op het zwarte ding en zegt: ״Stil maar Ome Keesje... huil maar niet, 't gaat wel weer over."

Er komen wat meer radiotoestellen bij ons in het woningblok, wat je kunt zien aan de palen van de antennes, die op het dak staan. Er zijn leperds, die zetten hun antenne niet op het dak, nee, die spannen

53