Hier is de VARA

״Natuurlijk", zeg ik, en ik moet eerlijk bekennen, dat ik nu werkelijk nieuwsgierig ben.

„Hier dan", zegt Kee, en ze gaat naar de linnenkast, haalt de sleutels voor de dag en als de deuren opengaan, staat daar een juweel van een radiotoestel, met een luidspreker, zo een nieuwerwetse zwarte hoornluidspreker met van onderen een schuifje, waarmee je de hoge en de lage tonen kunt afsnijden.

„Als je me nou?" zeg ik eerlijk verbaasd, „hoe kom jij daaraan? Die dingen kosten een paar honderd gulden..."

„Op de lat", zegt Kee, „een toestel van de V.A.R.A. en op de lat. De secretaris van het Centrum is in het geheim."

Nou ja, wat heb ik als man dan nog te vertellen? Zij haalt haar papiertje voor de dag met de cijfertjes en ze rekent me het precies voor. Het toestel kost alles en alles bij elkaar honderd veertig pop en elke week moet ze een daalder afbetalen. Als ze hier een kwartje bezuinigt en daar een dubbeltje en op weer wat anders een stuivertje zus en een stuivertje zo, dan ziet zij wel kans om het toestel uit de kosten van het huishouden te betalen. Ze bezuinigt op alles behalve op de centen, die we elke week uitleggen voor mijn pakje tabak en een paar sigaren en van het nieuwe toestel ben ik zo onder de indruk, dat ik haar op staande voet een klinkende zoen geef en zij geeft me er eentje terug en we doen zo uitgelaten, dat ik op het laatst niet meer weet wie nou eigenlijk morgen jarig is, zij of ik.

Binnen een paar weken is dat nieuwe V.A.R.A.-toestel van me het twaalfde wereldwonder van het blok van de bouwvereniging waar ik woon. De secretaris van het Centrum kan er niet over zwijgen. Hij is gewoon het lopende nieuwsblaadje. Iedereen, die hij kent, houdt hij op straat staande:

„Zeg heb je dat nieuwe tweepitsmachien van Karei van Veen al gehoord, het nieuwste van het nieuwste."

Om de haverklap komt deze of gene partijgenoot of kennis 's avonds eventjes bij ons aanwippen, met een of ander smoesje natuurlijk, maar het eind van het liedje is altijd het zelfde: iedereen blijft plakken om naar de radio te luisteren. Nou, ik moet zeggen, het is een juweel van een instrument. Doodgemakkelijk te bedienen, niet meer dan acht knoppen, hypermodern. De grote zwarte hoornluidspreker staat

51