Hier is de VARA

״Hier heb je een gulden... en doe me nou een plezier en begin pas weer te roepen, als je op de Nieuwendijk bent."

Elke week kwam de koopman trouw zijn honderd centen halen. Zwijggeld.

Op een Zaterdagavond gebeurde het, dat een troep Amsterdamse joggies in de Dirk van Hasseltsteeg vóór de V.A.R.A.-studio aan het spelen waren. Bok-sta-vast, of een dergelijk luidruchtig spel. Een herrie, dat ze maakten.

Jan Lebon, die overal voor opdraaide, naar buiten!

״Hier jongens, hier heb jelui elk een dubbeltje en ga nou alsjeblieft ergens anders spelen."

De jongens gingen weg, maar het duurde geen week of de jongens in de buurt zeiden tegen elkaar:

״J6, als je in de steeg gaat spelen, krijg je dubbeltjes."

De volgende Zaterdagavond waren er veel meer jongens, die herrie maakten. En die waren met geen dubbeltjes tevreden. Kwartjes moesten ze hebben, anders gingen ze niet weg.

Toen heeft Jan Lebon een politie-agent laten komen...

Dit waren nochtans problemen van betrekkelijk weinig belang, vergeleken bij de vraagstukken, die de toenmalige stand van de lijntechniek aan de V.A.R.A. ter oplossing gaf.

Als er tegenwoordig een radio-uitzending plaatsvindt, is de studio steevast door middel van minstens twee telefoonlijnen met de zender verbonden. Men heeft thans een lijn, die de microfoon met de zender verbindt, maar daarnevens heeft men tegenwoordig minstens nog een lijn, een zogenaamde spreeklijn. Want tijdens de uitzendingen is er een regelmatig ״spreekcontact" nodig tussen de mensen, die aan de microfoon en de versterkers hun taak vervullen, met de mensen aan de zender. Bovendien luistert men op een ״gewoon" toestel mee om te horen of er van de uitzending ״iets terug" komt.

In die beginjaren was men echter aan dergelijke geraffineerde en dure gewoonten nog niet toe. Men had één telefoonlijn en daarmee uit.

Jan Willem Lebon heeft vele malen de geschiedenis verteld van een uitzending uit ״de studio" op de zolder van het N.V.-huis in Utrecht. Er was maar één telefoonlijn, natuurlijk. En er was geen

42