Hier is de VARA

het biljart gebruikte, stonden de versterkers in een klein hokje, naast-aan. Vlak tegen dat hokje aan bevonden zich de toiletten van het café! Zolang de V.A.R.A. uitzond, werd het gebruik van deze private gelegenheden tot het uiterste minimum beperkt, maar hoe ijverig caféhouder en omroeper ook opletten, het kwam toch nog wel eens voor, dat men een bezoeker van het café tot de ruimte naast de ״versterkerkamer" moest toe laten. Wel, om het maar meteen te zeggen, dan was „het geluid van de ketting" via de microfoon hoorbaar van Roodeschool tot Maastricht...

Trouwens, storende geluiden, die van buiten de studio binnendrongen, vormden in die dagen een der grootste zorgen van de programmaleiding. Dat vertrek van de Cinema Royal, waarvan straks al iets werd verteld, had een raam en een deur, uitkomende op de Dirk van Hasseltsteeg (een zijstraatje van de Nieuwendijk). Prompt elke Zondagmorgen omstreeks een uur of tien placht een koopman met een kar volgeladen met zure uitjes, zure augurken, leverbeuling in azijn (die Amsterdammers „flauwe kul" noemen) en dergelijke lekkernijen, de steeg door te komen.

Geheel in Amsterdamse stijl placht die koopman dan te brullen: „Lekkere flauwe kul... hier moet je zijn voor de beste flauwe kul..." ... en als de programmaleiding niet duchtig oppaste, kwam het geluid van de koopman door de vensters en de deur, in de microfoon en zo tussen de uitzendingen. Nu kon men in die dagen veel storende geluiden verdragen, maar het is toch wel een tikje tè gek, wanneer de luisteraars horen hoe een geachte radiospreker geïnterrumpeerd wordt door de kreet:

„Hier moet je zijn voor de beste flauwe kul..." ... en de programmaleiding zon dus op middelen om deze koopman het zwijgen op te leggen.

Die taak viel Jan Willem Lebon ten deel. Hij mag zich er dus op beroemen, de eerste radio-censor te zijn geweest, en de zuurman van de Dirk van Hasseltsteeg is de eerste Nederlander, die radio-censuur heeft ondergaan. De censuur van Lebon was echter hoogst oorspronkelijk van vorm en voor de koopman beslist niet onaangenaam.

Als Lebon het geroep van de koopman in de verte hoorde, stoof hij naar buiten, rende naar de kar toe en zei:

41