Hier is de VARA

moet jij maar een keertje bij Marietje in de kost gaan", en daar ben ik tegenwoordig al zo aan gewend, dat ik het heel gewoon vind. Kee zegt, dat de V.A.R.A. harder groeit dan een doorgeschoten krop sla.

„De V.A.R.A. is populair, Karei", zegt ze, „en je moet niet vergeten dat de tegenwerking onze leden prikkelt om steeds harder aan te pakken."

Van die tegenwerking horen we genoeg, want ik heb gewoonweg in de rij moeten staan om een abonnement op „De Radiogids" te krijgen.

„Ik kan geen nieuwe leden aannemen", zegt de loper van de krant, „want de regering geeft geen genoeg papier."

Tegenwerking van een of ander naar boven gevallen ambtenaar, die heeft uitgevonden, dat hij zijn particuliere hekel aan de V.A.R.A. kan botvieren doordat hij de kraan van de papiertoewijzing voor het programmablad dichthoudt. In een land, waar de ambtenaar willekeurig de baas speelt, gaat 't mis.

„Ken je die mop", zeg ik tegen de loper van „De Radiogids", „ken je die mop... er komt een boertje aan het loket van een postkantoor. „Wat mót je?", vraagt de vent achter het loket. Zegt dat boertje: ״Ik? Ik mót niks... maar jij mót wat... jij mót mij een postzegel van een duppie geven."

Er is na de bevrijding van allerlei kanten tegen de omroepverenigingen gestookt en soms ook wel geknoeid, maar nu hebben we weer de kans om onder onze eigen naam uit te zenden en er is weer volop papier en nu groeien we weer, tjonge, tjonge, wat gaat het hard. Kee krijgt als lid van de Verenigingsraad elke maand lange lijsten met cijfers, waarin je kunt lezen hoe snel het ledental vooruitgaat, duizend nieuwe leden per week is maar magertjes, en er zijn weken bij, dat de V.A.R.A. drie duizend en meer leden er bij wint.

„En netto winst", zegt Kee, die wil laten merken hoe goed ze op de hoogte is.

Ik vind die lijsten met al die cijfers plezierig om te lezen, niet alleen omdat de V.A.R.A. nu eenmaal een apart plaatsje in mijn hart heeft, maar ook, omdat ik weet, dat het met de hele beweging zo goed gaat. Het heeft Kee en mij wel eventjes moeite gekost om afscheid te nemen van de S.D.A.P., wat heel natuurlijk is, als je, zoals wij, met

185