Hier is de VARA

Jan hebben. Nou ze kunnen lang zoeken, voordat ze er achter komen, dat ik een erkertje heb met een dubbele bodem en een blind muurtje. Ze zoeken overal, en onderwijl zit Jan in zijn schuilhoek en Kee is zo ijzig kalm en bedaard alsof de hele huiszoeking haar niet aangaat. Het duurt en duurt en duurt, en eindelijk trekken die kerels af; slib gevangen.

Twee dagen blijft Jan in zijn hok en dan zegt Kee, dat de kust vrij is en dat er iemand zal komen om Jan mee te nemen naar een andere schuilplaats ergens in het Noorden. Ie-wie-waai-weg. Weer een paar dagen later krijgen we een boodschap, dat Jan veilig en wel op de plaats van bestemming is aangekomen en Kee zegt:

״Zie zo, dat is alweer klaar."

De Engelse zender geeft steeds nieuwe boodschappen door. Dat de jonge jongens moeten onderduiken; dat de volwassenen zich niet moeten melden voor de arbeidsdienst, en dat het zo goed gaat met de oorlog, al zou je het niet zeggen, als je alleen maar gelooft wat de Duitsers je vertellen. Iedereen luistert naar Londen en wie niet zelf luistert, hoort het nieuws wel van anderen en dat maakt de Duitsers natuurlijk razend. Maar wat kunnen ze er tegen doen? Het hele jaar 1942 luisteren we naar Londen en laten de Duitsers te keer gaan.

״Laat ze maar blazen", zeg ik tegen Kee, ״een knappe jongen die mij snapt als ik naar de zender luister."

Maar een paar dagen later komt er plotseling een bekendmaking, dat alle mensen hun radiotoestellen moeten inleveren en de algemene gedachte is, dat dit een noodsprong van de Duitsers is, want nu kunnen de mensen toch ook niet meer luisteren naar de tra-ra-rie-bom-die-ee-aankondigingen uit het hoofdkwartier van de Führer, waar ze winnen op alle fronten en hoe langer hoe meer op hun zielement krijgen.

Ik sjouw gedwee naar het postkantoor en geef met een schijnheilig gezicht mijn radiotoestel af, maar het toestel van Jopie gaat achter het blinde muurtje en als er geen onraad in de buurt is, gaan we daar naar de zender luisteren en het nieuws geven we door aan vrienden en bekenden, dus wat zijn de moffen opgeschoten met hun inbeslagneming van toestellen? Geen lor, ze hebben de mensen alleen maar kwader gemaakt.

De radio-verenigingen bestaan niet meer en er is nou een grote

146