Hier is de VARA

krantje kost mensenlevens, maar daar blijft het niet bij; dan is er de organisatie voor mensen, die moeten onderduiken en die bonkaarten moeten hebben en dan moet er voor valse stamkaarten gezorgd worden, snap je..., ja, voor een flinke man is er tegenwoordig werk genoeg aan de winkel."

Ik doe net alsof ik die laatste steek onder water niet voel, niet, dat ik zo bleu ben uitgevallen, maar ik hoor nou eenmaal niet bij de mensen, die overal direct haantje de voorste moeten zijn en op mijn eigen manier kan ik misschien toch ook wel wat doen, al zal Kee het wel weer niet genoeg vinden.

Maar het mooiste komt nog. Op een avond wil ik de huissleutel uit de boodschappentas van mijn vrouw halen en ik denk: „Wat ligt daar voor een pak papier in die mand?", ik kijk goed en jawel hoor, het is een heel pak geheime krantjes en dan weet ik, wat ik al een tijdje vermoed: mijn vrouw is bij de illegalen. Asjeblieft, als je alles hebt, krijg je dat óók nog. Ik heb even tijd nodig om van de schok bij te komen en dan ga ik naar de huiskamer en zeg zo kalm mogelijk tegen haar:

„Zeg, je moet die krantjes niet zo laten slingeren, vandaag of morgen loop je er stuk mee en dan zitten we in de zorgen."

„O", zegt Kee, „ik moet ze nog opbergen"... en ze wijst me een tegeltje in de keukenmuur, dat los zit en dat ze met een wipje uit de wand haalt, er is een holte achter en daar liggen nog meer van die krantjes. Dat geheime vakje is haar werk, zegt ze, en ik denk: „Toe maar, tegenwoordig doen de vrouwen zulke dingen achter de rug van hun man... een mooie wereld is het, waar wij mannen er zo maar bijhangen."

Ik zeg: „wees voorzichtig", meer zeg ik niet en Kee antwoordt glashard:

„Dank je voor de goeie raad... enne... enne... wat ik zeggen wil, ik heb tegenwoordig geen centje last meer van mijn hart... ik weet nu tenminste waar ik tegen vecht."

„Asjeblieft", denk ik weer, „asjeblieft, dat heb je er van, als je vrouw vindt, dat ze een vooraanstaande is... dan speelt ze met haar leven zonder haar bloedeigen man om toestemming te vragen en dat neem je dan maar."

143