Hier is de VARA

ma geen sikkepit deugt en dat het Hoofdbestuur uit een stel slaapkoppen bestaat en dat Arie Pleysier door een stel tyrannieke personeelsleden wordt gestuurd in een richting, die niemand op wil.

Kee is er ontdaan van en met een rode kleur van opwinding zegt ze tegen me:

״Begrijp jij, dat Arie Pleysier niet begint te huilen van zenuwachtigheid?"

Maar die Arie... die zit maar doodbedaard met zijn pijp in zijn mond en voor hem ligt een schoolschrift, waarin hij met een potloodje rustig aantekeningen zit te maken; af en toe haalt hij een stuk gomelastiek uit zijn zak om iets weg te vlakken en hij lijkt op een doodbedaarde schoolmeester, die voor een klas met lastige apen van jongens staat en elk ogenblik denk je:

״Zo meteen loopt 'm de gal over en stuurt hij er eentje de gang op om eventjes af te koelen."

e spreker van het lijstje zegt: ״Ik heb en Arend vraagt: wat Atie wil, ״doorvergaderen" zegt Arie en hij staat meteen op en begint met een doodkalme stem zijn verdediging af te draaien.

Hij zal elke spreker uitvoerig beantwoorden (zegt hij), maar eerst wil hij enkele algemene opmerli ingen maken, die hem al lang als een molensteen cp het hart liggen, üij voelt zich als een arme vader, die van zijn kinderen een hele lange verlanglijst voor Sinterklaas krijgt,

at pappie geen millionnair is, zo zijn ;n nul! Als hij het voor het zeggen wat er op het lijstje staat en nog veel

meer, maar pappie is arm en h< eft maar weinig geld. Nou wie snapt

:n toch zeker, maar Arie geeft de ver

gadering geen tijd om die versta idige vergelijking lang te overdenken,

zijn doodbedaarde stem. De V.A.R.A.

(zegt hij) staat in een concurrentie-positie, die ze zelf niet wil, maar

e Kamer is er schuld aan, dat er geen )r iedere luisteraar is en dus moeten de omroepverenigingen leven van de vrijwillige contributies en het

V.A.R.A. precies zoals de anderen de ::en.

94