Voordat hij het vergat (bloemlezing)

het strafbankje zitten. Verwekkers van opstootjes. Dienstweigeraars vooral. Een principiële pacifist weigerde elk voedsel. Zonder beraad kwamen we tot de slotsom, dat Herman Groenendaals honger slechts was te stillen met relletjes en knokpartijtjes tegen de politie. Wij zwaaiden met rubberslangen, gevuld met lood; de dienders hakten er met de blanke lat op in. Spiegelruiten bezweken onder de kracht van onze overtuiging. Meer vrijheidshelden werden aan de circulatie onttrokken. Voor mij persoonlijk had deze vrijheid reeds lang opgehouden leuk te zijn. Mariannes losbandigheid was zeer bevorderlijk voor de groei van mijn gezond verstand.

Bovendien kreeg ik werk. Eindelijk! Ik ging voor mijn doen zelfs een aardig weekcentje beuren. Ik ervoer in de praktijk, dat de oude heer Marx en zijn profeet Sam de Wolff gelijk hadden, toen ze leraarden, dat het maatschap-pelijk-zijn de geest bepaalt. Mijn geest was opeens veel minder tot avonturen geneigd. Ik dwaalde allengs terug naar de oude club van Sam. Niet dat ik daar ooit formeel voor had bedankt, stel je voor. De ene avond had ik bij Sam gezeten, de andere avond bij Jan in de Peperstraat. Om en om. Het bekorende van mijn onmaatschappelijkheid was juist geweest, dat ik tot twee werelden kon behoren. Als je nog geen twintig bent kun je best op twee beauties tegelijk verkikkerd zijn (in politicis dan altijd) en nooit zal het gevoel aan je zielsrust knagen, dat je de een ontrouw bent met de ander, of de ander bedriegt met de een.

In mijn borst mochten democratie en anarchie dan in vreedzame coëxistentie samenleven, in de zalen 'Maison Waterloo' beoorlogden ze elkander verwoed. Het anarchisme was op zijn retour. Maar het gaf geen kamp. Het vocht tegen de club van Sam onverzoenlijk, meedogenloos en zonder genade.

43