Voordat hij het vergat (bloemlezing)

het Dienderdom is onze natuurlijke vijand. We zijn onverzoenlijke anti-militaristen. Onze pacifistische gezindheid uiten we in een demonstratieve afkeer van elk soldaat persoonlijk, om het even of hij milicien is, of een kuchbokser.

In onze antipathie betrekken we bij voorkeur het meisje, waarmee de militair gearmd loopt. Als het een knap meisje is, kent ons antimilitarisme geen grenzen meer.

De groep 'Marianne' is een ideale mensengemeenschap in het klein, want waar geen orde bestaat, kan nooit wanorde ontstaan. Het loopt dus nooit spaak als we bij elkaar zitten. Er zijn een paar nageljongens van de scheepsbouw; ze komen slechts nu en dan. Een van de leden is rateljongen bij de Gemeentereiniging. Drie werken in de haven. Die ploeteren heel kapitalistisch voor hun broodje. Sommigen lopen in de steun. Een buitenbeentje zoals ik neemt zijn kuchie van huis mee.

De onmaatschappelijkheid is zeer genoeglijk, maar ze moest op de duur niet zo eentonig worden. Na een jaartje begon het gezelschap mij te vervelen. Zelfs Jan merkte het.

'In je hart ben je toch eigenlijk altijd een tevreden burgermannetje gebleven.'

Nebbisj, ik tevreden? Ik liep al die tijd werkloos.

Ik dacht:

'Wat moet ik hier eigenlijk? Ze praten wel veel, die anarchisten, maar ze zeggen zo weinig. En als 't puntje bij 't paaltje komt, wat doen ze dan? Ook niks!'

Maar ik vergiste me. Ze deden wel wat, en of! Goeie kennissen van 'Marianne' gingen zich aan ongewone hobbies te buiten. Een paar anarchistische vrinden van me slopen 's nachts naar het Kruithuis aan de Haarlemmerweg en staken de lont aan. De lont ging uit, maar zij werden gepikt en belandden voor een jaar of vier in het schuurtje. Meer mensen uit de vrije wereld moesten bij meneertje in

42