Voordat hij het vergat (bloemlezing)

Vader heeft thuis zijn eigen stoel. Als iemand toevallig in die stoel gaat zitten, zegt vader vermanend en ernstig:

'Wacht tenminste totdat ik dood ben. Dat is een niegisj.'

Maar het vooroordeel kan zich uitstrekken over kledingstukken.

'Ik draag geen zwarte das. Dat is een niegisj.'

Of over gerechten:

'Toen mijn zuster is gestorven hebben we die avond bruine bonen gegeten, en laten we nou ook bruine bonen hebben gegeten toen mijn moeder haar ogen heeft dichtgedaan. Bij ons thuis komen nooit meer bruine bonen op tafel. We hebben een niegisj aan bruine bonen.'

Doordat de leden van elke familie zo innig met elkander leven, is bij velen hunner een zekere telepatische begaafdheid gegroeid. Die gave werkt echter slechts binnen de eigen familiekring. Ze kunnen elkander begrijpen zonder dat ze één woord tegen elkander spreken, ook als lang niet eenvoudige zaken in het geding zijn.

Zeggen ze:

'Wij spreken met de ogen.'

Ze kunnen plotseling door angstige voorgevoelens gekweld worden.

Zegt iemand:

'Ik hoorde de brandweer voorbijrijden en ben als een gek naar huis gehold. Ik had zo'n naar gevoel, dat het bij ons was.'

Niemand, die met zulke voorgevoelens spot. Ze zijn er onschokbaar van overtuigd, dat gedachten een creatief vermogen, ten goede of ten kwade, bezitten. Zegewensen vatten ze zelden als frases op, vervloekingen vrezen ze altijd. Maar verwensingen behoren tot de afgesleten gemeenplaatsen van de nogal boertige Amsterdamse omgangstaal; wie zal zeggen waar de grens precies ligt tussen een frase en een vervloeking? In de Jordaan zeggen ze van

3°