Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

ontzettend druk. Open zijn de spijs- en drankgelegenheden aan den Boulevard. Open zijn in de stad en overal in de straten naar het strand de Gezoeskramen, dat zijn de kramen met gazeuse-dranken en andere verfrisschingen. Open zijn ook enkele restaurants. Daar staat de stedelijke overheid tot nu toe machteloos tegenover. Het is een schreeuw in heilige stilte. Een scheur in het oor. Sinds een paar jaren. Er zijn bekeuringen en boeten gevallen. Maar de stedelijke verordening heeft het verloren tegen de Engelsche grondwet. Men onderhandelt met de regeering. Men zoekt een middel om dezen misstand weg te krijgen en men gelooft, dat men het in afzienbaren tijd zal vinden.

Dit is de Sabbathschennis, die in de Torah- en Traditiegetrouwe kringen der diaspora zooveel ergernis heeft gewekt en voortdurend blijft wekken. Dit en de voetbalwedstrijden op Sabbath. Wel is die schennis buiten Palestina oneindig veel grooter en algemeener, zich uitstrekkende over het heele gebied van het maatschappelijke en bedrijfsleven. Maar zulk een heiligschennis op heiligen bodem voelen de vromen als een steek in het hart. Maar niet minder in het Land. En daar niet enkel de uitgesproken orthodoxen. Maar ook de overgroote meerderheid in doorsnede der gewone Joodsche vaders en moeders. En als wij hierover verdrietig praten, vragen mij diep-ernstige mannen: of men thuis ook het mooie van het Joodsche leven publiceert, dat hier valt te aanschouwen; en de verschijnselen van groei en bloei, die allerwegen voor ziende oogen ontspruiten? En of men thuis dan denkt, dat de menschen, die hier zondigend tegen het Overgeleverde Jodendom optreden, als volle vromen uit „de