Joodsch-Palestina

NAAR DE ZOUTZEE

van lieverlede het afkoelen van den dag zullen bespeuren. Men kan in onzen tijd der autowegen den tocht van Jerusalem naar de Doode-Zee heen en terug in een namiddag maken. Per wagenspan, kameel of ezel was het voorheen geen kleine onderneming. Dat hebben we ten minste thans gewonnen.

De weg erheen windt zich in ontelbare bochten door de steenheuvels heen. De stuurmanskunst en de zekerheid der kennis van den weg bij onzen chauffeur zijn eenvoudig bewonderenswaardig. Elk oogenblik zou men kunnen denken: „daar gaan we!” of: „hoe is het mogelijk, dat we dien auto precies op de kromming net voorbij zijn gesneld!” Maar we denken het niet eens, want we geven ons in volle gerustheid aan onzen stuurman over en kijken van den weg en de omgeving alles af, wat er van af te kijken is.

De bergen en heuvels worden allengskens angstwekkend van dorheid. Toch zijn er ook hier en daar aan den weg nog enkele Arabische woningen, voorzoover ze ten minste den naam van woningen verdienen. Soms grazen er geitenkudden. Wat ze te grazen hebben, is me een raadsel. Zij halen het blijkbaar uit de steenen! Boven op de heuveltoppen en de bergranden weiden hier en daar kameelen, gewis van Bedoeïenen, die wel ergens in de buurt hun tenten zullen hebben opgeslagen. Tenten.... och Hemel! Zwarte lappen over staken. Doch waar men ze in de verte ziet, doen ze als groote zwarte vogels op de wijde vlakte aan. En eenigermate verstaan we den dichter, die Schoelamieth, de heldin van het Hooglied haar eigen schoonheid laat uitjubelen: „zwart ben ik maar schoon, gij dochteren Jerusalems, als Kédar's tenten”.^x) Wat

1) Hoogl. 1, 5.