Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

Hoogduitsche Joden — zooals nog overal op zichzelf gebleven.

Wij sluiten ons aan bij een der biddende groepen en komen onwillekeurig met het gelaat vlak voor de steenen van den wand te staan. De voorbidder is gewoon iemand uit de schare. Warm en innig gaat het gebed. En geestdriftig klinkt uit den kring der medebiddenden het „heilig, heilig, heilig is de Eeuwige Zebaoth" of het instemmende „Amen" op, telkens als de liturgie dat vraagt. Ik weet niet of het mooi is en muzikaal. Maar er is sfeer. Een sfeer die ik voel en die ik nooit te voren heb gevoeld. Nu beginnen de steenen mee te spreken. Er begint iets over ons te komen. Ook zonder dat we denken aan de heilige plek achter dezen wand, die nu voor ons ruïne en volstrekt geen luister is; of aan de eeuwen, die over deze steenen zijn gegaan; of aan de historie, die zij hebben gezien. Het komt vanzelf, zooals het licht intusschen aan het verdwijnen is en het aanvangt te donkeren. En gelijk de Sabbath is gekomen.

Onze bidstond is ten einde. We gaan ons verwijderen. Stil en langzaam. Als schoorvoetend. En op den hoek bij den politiepost werpen we nog eens een blik terug. En we zien een paar gestalten, gestalten van jonge vrouwen, die met de steenen van den Muur voor goed schijnen samen te willen groeien en er op hun snikken een troostend antwoord uit verwachten.

We gaan weer opwaarts, de straatjes door. Nog is het vol in het Arabische kwartier bij de schamele lichten, die reeds opgestoken zijn. Maar door de Jaffa-poort heen ziet ons de wijde sterrenhemel aan. En als we — natuurlijk nu tevoet — den verderen weg naar huis hebben afgelegd, begroeten vandaar ons reeds op eenigen afstand de stralen van het volle Sabbath-licht.