Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

niet geklonken. Toch zijn de meeste zaken en zaakjes al gesloten. En we zien al verscheidene mannen zich op weg begeven naar Synagoge, naar particulier bidlokaal, of—zooals wij — naar den Kóthel-ma’aravi. In hun Sabbathkleeding. Verscheidene met den Poolschen Streimel op het hoofd, een zijfluweelen muts met een meestal voskleurigen rand van bont, waaronderheen de slapenlokken zich bij de ooren langs de wangen krullen. Het lange lichtgestreepte bovenkleed wordt door een gordel om het lijf gesnoerd. Lage schoenen hooren voorts bij deze dracht.

Smaller wordt de straat en steiler naar beneden. En al gaan we naar de plaats, waar vlakbij de Tempel stond, wij beklimmen niet den Tempelberg. Want wij loopen over het puin van een nog ouder stadsgedeelte, dat eens lager heeft gelegen. En juist de omgeving hier is in vervlogen eeuwen door de Turken opzettelijk aan verwaarloozing prijsgegeven en tot verzamelplaats van zand en puin en afval en vuilnis gemaakt. Ook hierdoor komt het, dat de Tempelplaats zelf nu in verhouding tot de omgeving geen hoogte meer schijnt te zijn.

Nog enkele hoeken, nog wat treden af, een eindje gelijkvloers: daar verheft zich de Wand. In de dwarste vóór ons.

De ruimte er langs heen is een straat van maar enkele meters breedte, waarvan het plaveisel gladgesleten is. Er is al tamelijk veel volk. Bezoekers uit vele landen en volkeren, en van onderscheiden geloof. Zij staan eerbiedig op een afstand aan den rand der ruimte tegen het muurtje, dat die ruimte afsluit. Links aan den ingang wat politie, met telefoon ter beschikking. Recht hiertegenover aan het andere eind van de plaats vóór den Muur in de hoogte op een bordes ook nieuwsgierigen: Arabieren, die daar heen en weer drentelen.