Joodsch-Palestina

RONDOM HAIFA

geslagen. Dat moet verschrikkelijk zijn. Als een voortdurende bedreiging om te stikken.

Mijn reisgezel Dr. Fries had er niettemin genoeg van. Vooral ook, omdat hij nog zulk een groote reis naar huis, naar Texas dus, voor de borst had. Hij dacht op die terugreis ook Holland nog aan te doen. Van joodsch-reformistische gedragingen heeft deze Amerikaansche reformrabbijn mij gedurende al den tijd van ons samenzijn niets laten blijken. Hij heeft zich ritueel en ceremonieel geheel aan mijn gezelschap aangesloten. Zoo reisden wij prettig te zamen en namen hartelijk afscheid van elkander.

Verzadigd was ik nog niet. En gelukkig was mijn weerstand nog niet uitgeput. Ik moet het hier even met innige dankbaarheid gedenken, hoe jong en frisch en veerkrachtig ik me steeds in Palestina heb gevoeld. Hoe geen enkele dag me ook maar even, in al de hitte, met een beetje hoofdpijn heeft geplaagd. Hoe ik al die weken slechts hoogst zelden een korte ingewandenstoornis — ginds overigens vrij gewoon bij den toerist — heb bespeurd. En hoe ik iederen morgen de vermoeidheid van den vorigen dag weer volkomen overwonnen bleek te hebben.

Zoo kon ik het er dus op wagen, van uit Haifa reeds den volgenden ochtend met Schmidt weer op het pad te gaan. We gaan nu zuidwaarts door de kuststreek, die eens tot de vruchtbaarste en schoonste van Kena’an behoorde en verderop naar beneden tot aan het oude land der Philistijnen reikte. Daar bevinden zich een aantal oudere kolonies, en nieuwe zijn er in opkomst. Hier gaat ook een spoorlijn naar Tel-Aviv en vandaar verder zuidwaarts over Gaza naar Egypte. Een oud vriend uit Frankfurt a. M., dien ik met zijn gade in Hadar-