Joodsch-Palestina

DOOR DEN ’EMEK

ouders. En om de kinderen. De ouders echter hebben deze methode zelf gekozen en ze schijnen het alles mooi en heerlijk te vinden. Een jonge moeder, die wij troffen en die ook in Holland was geweest, vroeg mij met trots: Zouden arbeiderskinderen wel ergens ter wereld zulk een verzorging krijgen? Neen — moest ik zeggen — zulk een verzorging niet. Want het huis is mooi. En de inrichting is model. In allen deele. Hygiënisch en paedagogisch. Want de kinderen, ingedeeld naar hun leeftijd, worden hier den heelen dag ontwikkelend en in doelmatig spel bezig gehouden. Dat alles is bewonderenswaardig. Maar verzorging en opvoeding zijn twee. En een Kinderhuis is geen ouderlijk dak. Waarmede eigenlijk alles is gezegd. Niettemin werd mij verzekerd, dat de band tusschen de ouders en de kinderen hier niet minder stevig is dan bij welke andere maatschappelijke verhoudingen en regelingen ook. En dat ouderliefde en kinderliefde er evengoed bij gedijen.

Kunnen we ook hier een Synagoge bezichtigen? „Neen," Zegt Esther Budko. „Die hebben we niet" — gaat ze ernstig, eenigszins ironisch, en als spijtig polemiseerend voort —. „Wij zijn immers goddeloozen!" En met een armbeweging naar het werk en in het rond: „Wij gelooven, dat wij God hier beter verstaan, en dat Hij ons hier beter verstaat". „De school dan” — vragen wij — „en het onderwijs, en joodsche letteren en wetenschap? En de Bijbel?” — „Wis en zeker!” — zegt zij — „Kunnen wij onzen kinderen dan betere en mooiere en verhevener klassieken geven dan den Bijbel?"

We rukken op Af oei é aan, alwaar we een behoorlijk hotel weten te vinden. Het is niet ver meer. Als we halt houden, komt de waard aan ons portier en vertelt ons, dat hij ons tot