Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

blijven en strak. En passief. Gaarne open en ontvankelijk, maar toch zooveel mogelijk als een blanco blad. En vooral niet romantisch bewogen.

Zoo betrad ik volkomen beheerscht het dek. Ginds lag Jaffa. Oprijzend uit de zee. Schoone stad. Zij draagt — zóó gezien — haar naam: Japha = „de schoone”, met eere.

Dat is zoowat de eenige gedachte, die ik mij herinner. Want, al was ik vroeg, ik was te laat. Ik heb het Land niet van ver uit de zee voor mijn oogen zien opdoemen en grooter groeien en duidelijker worden voor mijn blikken. Ik zag ineens en plotseling de stad Jaffa. En er was meteen geschreeuw en geraas om me heen van tal van Arabische kooplieden, die hun waren begonnen uit te stallen en aan te prijzen. En tegelijk vele verwarde klanken van eveneens Arabische bootslieden en knechten, die zich aanboden en opdrongen om de bagage uit de kajuiten te halen en tusschen de vele rotsen en klippen door naar het strand te roeien.

Overal steken bij Jaffa klippen en rotsen uit de zee. De schepen blijven op grooten afstand liggen. En als de zee onstuimig is, is het landen onmogelijk en stoomt men verder naar Haifa.

Maar de zeespiegel was effen, zooals hij was de heele, onvergetelijk heerlijke zeereis. En de Arabieren zijn vertrouwd met de omgeving; en vertrouwd als veilige roeiers. Maar overigens: ieder boek, en iedere reiziger, die u vóór is geweest, waarschuwt u om uw bagage niet zoo maar in hun handen te geven. En uw bagageverzekering vermindert natuurlijk toch uw zorg niet. Meegaan tegelijk met uw bagage kunt ge niet. Want ge moogt het schip niet verlaten. Er is nog zoo iets als: pasformaliteit. Ge komt maar niet zoo