De fakir van de Prinsengracht

—■ En je verkocht in Moffrica wat je in Frankrijk van de situatie daar te weten kwam!

—■ Allicht!

Dan grijnsde Mattheus Onno en dan schold Johan hem voor de grootste boef van Europa. Wat de grote, zware kerel als een gewaardeerd compliment incasseerde......

Ze hadden samen het plan uitgewerkt Mattheus Onno zou als fakir gaan zitten, Huib, de acteur, zou voor huisknecht fungeren en Johan zou op een nog nader uit te zoeken en te bepalen plaats de zittingen bij wonen en „verslaan!”

—    Zie je er wat in, Matje?

—• Goud! Ik zweer het je!

—■ Beduvel je me niet? Eerlijk: zit er wat achter?

De beantwoording van dergelijke vragen kreeg bi] Mattheus Onno een soort van gevoelig ceremonieel. Hij schoof dan de grote flambard, die bijna nooit zijn hoofd verliet, achterover, keek zijn partner met iets van dierbare sentimentaliteit recht in de ogen en zei zacht en lichtelijk verwijtend: — Van mens tot mens, Johan: heb ik jou ooit bedonderd?

—    Nooit, antwoordde de journalist dan en het klonk muurvast.

Inderdaad: hij had hem nog nooit genomen! Matje bedroog en bezwendelde de hele wereld. Hij graaide overal wat er te grijpen viel, hij pikte wat hem voor zijn grijpgrage handen kwam. Nooit zó maar natuurlijk. Altijd anders. Altijd net zo, dat het geen strafbare diefstal werd. Hij „leende” en „ondernam” en wist van geen kwaad. Van zijn tenen tot de hoogste kreukel in zijn zwarte vilthoed was hij van een diep doorvoelde, altijd onberekenbare onbetrouwbaarheid, maar voor Johan had hij een plekje in zijn boevenhart. Bij hem biechtte hij alles, al was het dan ook een biecht, die hij met, de grootste en waarachtigste voldoening over zijn luisteraar uitstortte. De stomheid van de mensen