De fakir van de Prinsengracht

—- Dat weet ik, prees Johan, maar we zullen het de eerste middag niet zo heel druk hebben denk ik. De reclame moet eerst doorwerken. De tweede week zal het pas gaan lopen, veronderstel ik.

—■ De pers heeft zich vaker vergist, constateerde Onno met een welwillende grijns, maar je kunt nooit weten. Gaan we?

—    We gaan, besliste Johan. Heb je alles bij je?

—    Ja. Een pracht van een kaftan, een pruik, snor en baard en schmink.

—    Kunt u zich schminken? vroeg Huib, die als acteur zeer geïnteresseerd was.

—■ Toen ik in de eerste wereldoorlog voor Frankrijk in Duitsland spionneerde. liep ik daar rond als een man van veertig en ik was toen pas twintig. Geschminkt. Overdag, begrijpt u?

—• Ik begrijp, antwoordde Huib en in zijn stem klonk bepaald ontzag voor de prestatie.

—    Heb jij je huisknechtenjasje en je bril, Huib? vroeg de journalist.

—■ Alles in orde!

—    Vooruit dan, jongens. Het spel gaat beginnen! Said Bey treedt in functie-!

Het was een idee van Mattheus Onno geweest. Hij was op een dag bij Johan op de krant gekomen en had gezegd: — We moeten gaan fakiren! Daar sla je tien sensatie-feuilletons uit!

—■ En wie zit voor fakir?

—    Ik, had Mattheus geantwoord. Ik heb dat in 1917 in Berlijn gedaan.

—    Toen je spionneerde voor Frankrijk?

—    Ja.

—    En wat deed je dan als je in Parijs logeerde?

—■ Daar was ik een Nederlands tourist met een tedere liefde voor la douce France!