De fakir van de Prinsengracht

—    Dus je kende het verhaal ? Waarom liet je het mij dan in ’s hemelsnaam nog eens vertellen?

—    Ik vind het zo leuk als jij iets voor mij voordraagt waarvan je meent, dat ik het niet ken! Dan doceer je zo gezellig.

Ze wierp zich een halve slag om, omvatte met een arm zijn knieën en vlijdde haar hoofd tegen zijn benen. Schuin keek ze naai’ hem op: — Vind je ’t gemeen? Nee, hè?

Ze wachtte geen antwoord, maar ging dadelijk weer door: — Jij neemt dus ook aan, dat alles vaststaat, dat er in geen geval toeval is?

—    Ik weet het niet...... ik geloof het.

—■ Waarom bid je dan? Jij bidt toch wel eens?

—    Soms ja. Ik weet het niet. Misschien in een poging om uit de onzekerheid wat zekerheid te putten. Ik heb er wel vaak over nagedacht. Over dat bidden bedoel ik.

—    O, God, er is geen God, zei Multatuli.

—    Ja......Als we aannemen, dat de mens geschapen

is door God, dan heeft God hem om de een of andere voor ons duistere reden zo gemaakt als hij is en dan is bidden...... ja, misschien nonsens!

—■ Neem jij dat aan?

—■ Ik weet het niet.

—    Als je het wel aanneemt, zul je moeten toegeven, dat elk schuldgevoel dwaasheid is. Dan doe je immers alleen dat wat Hij wil dat je doet, en dan ben je zoals Hij wil dat je bent.

—• Dat is dus de theorie van: laat mij nou maar rustig gaan, want zo ben ik nou eenmaal. De dominee of de pastoor zouden je theorie godslasterlijk krijten.

—    Ik heb het niet over de godsdienst en zijn beoefenaars, maar over het begrip God. Jij gelooft in God.

—■ Ja, maar in andere zin......geloof ik.

—    Je herhaalt steeds: geloof ik. Dat is dus je geloof.

—    Ik geloof niet, dat de wereld, het heelal, zo maar