De fakir van de Prinsengracht

lukraak in elkaar gedraaid is en dat er verder niet naar wordt omgekeken. Ik bedoel: er is iets, dat leidt en dat Iets zou je God kunnen noemen.

—    Anderen noemen het Noodlot.

—    Ik geef je toe, dat het er niet veel toe doet, hoe je het noemt, maar er zijn wetten, waaraan niets en niemand ontkomt.

—    De wet van de zwaartekracht bijvoorbeeld. Iets valt altijd naar beneden en nooit naar boven.

—'Je kletst, weet je dat?

Ze lachte, liet hem los en sprong op.

—    Ik ben gelukkig vanavond, zei ze plotseling en klapte in haar handen als een blij kind. Ze danste door de kamer en liet zich daarna plotseling op het divanbed vallen. Vandaar keek ze hem aan.

—-Je bent hier in geen dagen geweest, zei ze. Weet je dat?

—    Sinds Maandag niet. Het is nu Donderdag.

—■ Dat is te lang en dat is gemeen ook. Knorrie zei het ook nog vanmiddag.

—    Wie in ’s hemelsnaam is nou weer Knorrie?

Ze keek hem zeer verbaasd aan.

—    Mijn hospes. Heb je nooit gehoord, hoe die steeds maar in zichzelf loopt te knorren? O, nee natuurlijk, dat hoor jij niet! Daarom heb ik hem Knorrie genoemd.

—    O, leuk. En had die Knorrie zo’n belangstelling voor mij ?

—    Dat weet ik niet. Ik geloof zelfs, dat hij jou niet zo erg mag, want hij is een beetje verliefd op mij. Heel leuk.

Ze schaterde: — Weet je wat hij zei? Die ouwere heer komt niet zo vaak meer, wel ?

—    Verrek, schold Johan.

Minna keek hem plotseling hevig geschrokken aan.

-—• Ik zal het hem zeggen, hoor. Het vrouwtje neemt dat ook niet.

—    Wat zei jij ? informeerde Johan.