De fakir van de Prinsengracht

wat ik toen vertelde van die verjaardag van Annie was niet waar? Goed?

—    Ga verder. Je wou iets vertellen.

—    Je bent kwaad. Hel; is deze keer heus geen biecht,

want ik heb niets kwaads gedaan------- toen. Nou zei

ik: Nee, Hansje, ik ga niet met jou mee. Je vergist je in me. Dat zei ik en het klonk verschrikkelijk mooi. Je vergist je. Echt als een nobele en eerzame en in haar diepste gevoelens gekwetste vrouw van goede zeden. En die schoft lachte.

—    Toen zei ik: Ik begrijp van jou en je vrouw niets. Vindt ze dat nou zo maar allemaal goed? En toen zei hij en hij meende het geloof ik echt: Wij zijn heel blij met elkaar. Ik ben erg gelukkig getrouwd!

—■ Wacht je vrouw dan niet op je? vroeg ik. Neo, zei hij. Dat doet ze alleen als ik gezegd heb, dat ik thuis zal komen en dan blijft ze ook wachten al wordt het drie of vier uur in de morgen.

Ze richtte zich op en keek hem aan.

—    Snap jij het ?

Johan haalde zijn schouders op: — ’t Betekent niets, dunkt me.

Minna liet zich weer vallen en schurkte haar rug behagelijk alsof ze in een heerlijk zachte fauteuil zat.

—    Ik vind jou niets aardig, zei ze toen. Jij doet altijd zo minachtend over mijn vriendenkring. Geloof jij in de waarde van het schuldcomplex?

De vraag kwam onmiddellijk op de scherts van de andere woorden en ze liet hem niet eens tijd voor een antwoord.

—• Geloof jij in het algemeen in schuld? vervolgde ze.

—'Je bedoelt of ik in de verantwoordelijkheid geloof? In een Hogere Rechter, die het schuldig of onschuldig over ons uitspreekt?

—    Je zou die rechter met zijn naam God kunnen aanspreken.