De fakir van de Prinsengracht

—    Ik liep gisteren een eind op met Hans.

—    Wie is Hans? informeerde Johan snel en even keek ze hem spottend aan.

—    Een lieve jongen, antwoordde ze. Een schat! Werkelijk!

—    Klets niet. Vertel. Het lukt je toch niet.

—    Meen je het? schaterde ze. Sorry, jongen. Stil maar, hoor!

Even wreef ze zacht haar hoofd tegen zijn knieën. Toen trok ze zich plotseling terug en stond op.

—■ Ba, harde knieën heb jij.

Dadelijk daarop viel ze weer op het kussen en nam de oude houding aan.

—    Hans is een heel oude bekende. Ik ken hem al jaren. Hoe oud ben ik ook weer? Drie en twintig. Ik ken hem al minstens drie maanden! Hij is schilder, maar ik weet niet of hij ook schildert. Dat doet er ook niet toe. Hij zal het van tijd tot tijd wel eens proberen denk ik. In elk geval probeert hij wel wat anders. Overal en bij iedereen, zie je? Hij is elke avond en meer dan de halve nachten op stap. Dan met die en dan met die.

—    Is ie getrouwd? informeerde Johan.

—    O, ja, heel erg lachte Minna. Ze is wel aardig, hoor, dat niet. Maar goed, Hans zegt: Ga je mee een kopje koffie drinken? Waar hij van leeft, weet ik niet. Hij schijnt geld van zichzelf te hebben, want hij doet wat hij wil. Hij woont ook nogal duur en laatst, toen wij bij hem waren, schonk hij wijn en van alles.

—■ Ben je dan al es bij hem geweest ook?

Ze keek hem verwonderd aan.

—• Heb ik je dat niet verteld? Dat was een reuze-fuif! Hans was jarig en allerlei lui waren er. Stil maar, hoor. Ik ben erg welopgevoed geweest en netjes en zo en ik ben zoet naar huis gegaan. Alleen had ik hem wel een beetje om, maar dat heb ik jou toen wel gebiecht al heb ik niet gezegd waar ik geweest ben, want