De fakir van de Prinsengracht

—    Pas half twaalf. Je hebt nog zeeën van tijd. Dat is toch zo, niet?

Ze keek hem met haar grote donkere ogen in spanning aan.

Hij knikte.

—    Dat wist ik toch, zei ze blij. ’t Is nog zo vroeg . . •

—    Weet je, Minneke, begon Johan aarzelend, je moet je er maar niets van aantrekken. Het gaat gauw genoeg weer over. Het is het beroemde schuldcom-plex.

Het meisje knikte.

—    Je komt hier omdat je van me houdt, maar tegelijkertijd neem je jezelf je houding zeer kwalijk. Kwalijk nemen is natuurlijk niet goed gezegd: je lijdt eronder.

—    Je overdrijft geloof ik.

—    Nee, ik overdrijf niet. Ik wilde er alleen bij zeg

gen, dat je dat zo niet kunt voortzetten. Je gaat eraan kapot! Je bent ongelukkig en dat......wil ik niet!

Plotseling lachte ze schaterend en Johan keek haar verwonderd aan. Ze verraste hem steeds met haar wisselende stemmingen,, die zó snel verschoten in woord en expressie, dal; ze vaak bijna niet te volgen waren.

—    Sorry, zei ze, terwijl ze hem schuldbewust aan

keek. Het was alleen de herinnering aan iets. Zo grappig zie je, dat ik...... Ik zal het je vertellen. Wacht

even. Een ogenblik. Even nog een kop thee inschenken. Ik heb het koud.

Huiverend trok ze de: kimono weer om zich.

—    Doe dan wat kleren aan.

—    Nee, dat vind ik straks zo lastig! Sorry, zei ze weer, terwijl ze hem aankeek en deed alsof ze zich vergaloppeerd had.

Ze wierp een kussen vlak voor zijn voeten op de grond en ging erop zitten. Haar hoofd leunde tegen zijn knieën.