De fakir van de Prinsengracht

— Verdomme, vloekte hij. Ik lieg en huichel en ik kan mezelf niet luchten. Ik voel me rot! Vies!

Minna stond op en schonk thee.

Johan keek de kamer rond. Het was een hok als een kajuit van een boot met een houten plafond. Recht in het midden en met twee schuine vlakken op zij. Een zolderraam aan de voorkant. ’t Kon er overdag nooit goed licht zijn, dacht hij. Overdag was hij er nooit geweest. Ze w*oonde er nog maar kort. Een week of vier, vijf.

’t Meubilair was gammel. Kaal leek alles.

—    ’t Bevalt je wel hier, hè? informeerde hij*

—    Uitstekend, zei ze. ’k Vind het hier leuk. Die kipperen naar boven. Ik ben hier vrij. En ’t is toch gezellig, vind je niet?

—• Ja, ja. Zeker.

—    Je denkt aan dat andere, zei ze. Dat van zopas. Wat je zoeven zei.

Hij keek haar aan en knikte.

—    Jij bent de beste kameraad, die ik heb, zei hij zacht. Begrijp je het?

Ze knikte.

—    ’t Is rot, antwoordde ze, maar wat kan je eraan veranderen? Jij piekert teveel. Over jezelf en over anderen. Ze zien het niet aan je, de anderen en ze denken, dat je koel en rustig door het leven kuiert. Ze kennen je niet. Je hoeft je over mij geen zorgen te maken.

—    Dat doe ik ook niet.

—    Dat doe je wel, maar ik kan je dit wel zeggen: lk zou niet willen, dat je je vrouw verliet. Toen ik haar nog nooit gezien had, wilde ik het, maar nu niet meer. Ze zou het niet kunnen dragen als jij van haar wegging. Ik zag het in de manier, waarop ze jou aankeek, toen jij haar arm nam. Drink je thee op.

Johan dronk.