De fakir van de Prinsengracht

terwijl ze op de leuning van zijn stoel kwam zitten. Het water kookt zo. Even nog!

Een moment zweeg hij.

—    Heb je tijd? vroeg ze. terwijl ze zacht over zijn haren streek.

—    Ik heb mijn vrouw opgebeld, dat ik... nog weg moest.

—• Waarheen?

—■ Een reportage op een logement.

—    Gelooft ze dat?

—    Ik denk het wel. Waarom?

—    Je bedoelt: wat interesseert jou dat. Och......

Ze haalde haar schouders op en schonk het kokende

v^rater op de thee.

—• Weet je, zei ze plotseling. Ik heb jelui gezien gisteren.. Jou en... Milly. Jullie liepen in de Kalver-straat en je passeerde mij rakelings. Je zag mij niet.

—    Hè, wanneer was dat dan? vroeg Johan en hij voelde zich ellendig.

—■ Gistermiddag. Om een uur of vier. Ongeveer.

—    O, ja, toen heeft ze mij van de krant gehaald.

Minna keek dromerig voor zich.

—    Je nam haar arm, net toen ik jullie zag, zei ze. Jouw vrouw keek jou aan en ik zag, dat ze gelukkig was. Ze is lief. Ik heb geen melk meer, zie ik. Wil ik even wat beneden lenen?

—- Voor mij niet. Ik drink ze ook zo.

Hij wachtte even. Toen vroeg hij: — Wat dacht je, toen je ons zo samen zag?

—    Wat voor een antwoord verwacht je? Als je het zegt, wil ik je dat graag geven.

—    Hè, jesses, ba!

—    Inderdaad.

Ze keek hem even aan en kwam toen dadelijk weer naar hem toe.

— Toe, nou, jongen- Ik meen het niet.

Ze nam zijn hand maar Johan trok die terug.