De fakir van de Prinsengracht

-Bij de film hebben ze kort geleden iets soortgelijks beleefd, vertelde Johan. Een reclamefilmpje. In het draaiboek stond: „Verlaat con spirito zingend de kamer. Toen zei de acteur, die de rol moest spelen: — Ik kan niet zingen, man. Geen noot! Och, zei toen een van de collega’s — en hij meende het diep ernstig, hoor! — och je brult maar zo een paar noten! Dat „Con Spirito” kent immers geen mens!

Toen ze buiten kwamen, nam Matje dadelijk afscheid.

—    Je schijnt haast te hebben, zei Huib met een lachje.

—■ ’k Heb nog een aparte séance, antwoordde Mat-tbeus diep ernstig, zwaaide zijn flambard met een gracieuze buiging en ging.

—■ Een wonderlijk individu blijft het toch, meende de acteur. Ga jij mee een borrel drinken?

Johan weerde af. Geen tijd.

—    Merkwaardig zo druk als jullie het hebben, zei de acteur. Nou tot morgen dan!

In een cel belde Johan Milly op.

—    Wacht maar niet op me, kind. Het zal wel laat worden. Ik ga nog met Matje mee. Hij heeft een interessante kerel ontdekt op een logement!

—■ ’t Is goed, jongen. Je weet zeker niet hoe laat je komt?

—■ Nee. Maar maak je geen zorg. Wel te rusten.

Hij ging en had een gevoel van pijn in zijn borst. Geloofde Milly hem of deed ze alleen alsof? Hij haalde zijn schouders op en versnelde zijn pas.